بریده‌های کتاب عملیات احیا: روایت صعود یک مجموعه دانش بنیان به قله دانش و فناوری الکتروموتور

می گفت :« برگ برنده ما نسبت به جنس خارجی، خدمات پس از فروشه.»

تحفه کره جنوبی برای من، اولا زحمت کشی و سخت کاری صبح تا شبی مردم و حتی اساتید دانشگاه بود و دوما مدیریت کار گروهی شان.

_ تا کی این کشور باید برای کارهای فنی و مهندسی دستش جلو خارجی ها دراز باشه؟ ما چی مون از اون ها کمتره؟ . . مرحوم پدرم همیشه می گفت: آدم با سه کلمه خودش رو راحت می کنه: نمی تونم، نمی شه، نمی خوام.

«امید» همان چیزی است که دشمن هدف گرفته. می خواهد با القای ناامیدی، خودمان را دست کم بگیریم.

چون وا نمی کنی گره ای خود گره مشو ابروگشاده باش چو دستت گشاده نیست (صائب تبریزی)

آیت‌الله مرعشی نجفی دکمۀ پارچه‌ای به لباسش بسته بود. می‌گفت:«چون در محدودۀ اسلام تولید دکمه پلاستیکی نداریم، من با همین پارچه‌ها لباسم رو محکم می‌کنم.»

مرحوم پدرم همیشه می گفت :« آدم با سه کلمه خودش رو راحت می کنه: نمی تونم، نمی‌شه، نمی خوام.»

سال ۹۳ برای دوره تحقیقاتی دکتری دست زن و بچه ۶ ماهه ام را گرفتم و رفتم کره جنوبی شهر بندری بوسان . آنها از موضوع پایان‌نامه دکتری ام که "شارژ باتری خودرو توسط سیم پیچ الکتروموتور خودرو" بود خوششان آمد و پذیرشم کردند . من هم مشتاق دیدن کارخانه هیوندا سامسونگ و کیا موتور بودم عاشق دیدن اساتید دانشگاه کره مثل پروفسور جین وو آن که فقط توی مقاله‌های مهم الکتروموتور دنیا اسمش برده می‌شد. آنجا بیشتر مردم در خانه‌های ۳۵ تا ۴۰ متری زندگی می‌کردند و من یک خانه ۳۰ متری به ۳۸۰ دلار اجاره کردم. روز بعد رفتم دانشگاه، دانشجوهای چشم بادومی کره‌ای که فهمیدند من ایرانی هستم دستشان را شبیه بدنسازها بالا آوردند و با اشاره بازویشان یک چیزهایی به هم بافتند که من فقط "ایران"ش را فهمیدم. کم کم به زور مترجم فهمیدم ایران را یک کشور مستقل و قدرتمند می‌داند برعکس تایوان که طلبکارانه نگاهشان می‌کردند... در آخرین روزهای دوره استادم پروپوزالم را داد به شرکت هیوندا. اصرار می‌کرد بایستم می‌گفت ماهی ۶۰۰۰ دلار حقوققت می‌دهیم اما از آزمایشگاه مجهز دانشگاه بوسان خداحافظی کردم و برگشتم ایران. تحفه کره جنوبی برای من اولاً زحمت کشی و سخت کاری صبح تا شب مردم و حتی اساتید دانشگاه بود و دوماً مدیریت کار گروهی شان. می‌خواستم مثل کره‌ای‌های یک کار علمی تیمی راه بیندازم با این تفاوت که دیگر می‌گفتم "مرغ ما بهتر از مرغ همسایه است ".

نقش مردم هم در حرکت قطار پیشرفت کمتر از تولیدکننده نیست. خاطرات «معجزۀ اقتصادی ژاپن» که در دنیا معروف است را می‌خواندم. مردم ژاپن در آن دوره چوب کف پایشان می‌گذاشتند و با نخ می‌بستند؛ ولی کفش خارجی نمی‌خریدند. مردم آمریکا هم سال‌ها قبل، وقتی تازه از استعمار انگلیس درآمده بودند، جعبه‌های چای انگلیس را از روی عرشۀ کشتی به دریا انداختند. نهضت‌های مردمی در آمریکا راه افتاد که کالای خارجی نخرند. آن‌قدر به کالای آمریکایی تعصب پیدا کردند که شعار اول سیاست‌مدارانشان شد. سیرۀ علما هم همین است. آیت‌اللّٰه مرعشی نجفی دکمۀ پارچه‌ای به لباسش بسته بود. می‌گفت: «چون در محدودۀ اسلام تولید دکمه پلاستیکی نداریم، من با همین پارچه‌ها لباسم رو محکم می‌کنم.» چند سال است که کشور ما در تولید علم، جزو ده کشور اول دنیاست. یک روز بچه‌های کارخانه پرسیدند: «پس چرا این علم تو سفرۀ مردم اثر نداره؟» منکر مشکلات اقتصادی نیستم؛ اما گفتم: «ما توی این چهل و چهار سال، تونستیم به قله‌های علم برسیم؛ اما علم توی چرخۀ تولید وارد نشده. فناورانه نشده. اگر علم به محصول برسه، تولید رونق میگیره و مشکلات اقتصادی تا حد زیادی حل می‌شه.»

همیشه می گویم :« مشکل بزرگ مثل یه کوهه که اگه فتحش کنی، مشکلات کوچیک تر مثل تپه می شه و از بالا بهشون مسلطی.»

کوه آدم را صبور و مقاوم بار می آورد و نگاه به قله، آدم را بلند پرواز.

گفتم :« ... ما می خوایم بدویم. هرکی می تونه پا به پای ما بدوه، بسم الله.»

گاهی با خودم می‌گویم آن کارشناس سازمان بازرسی مامور خدا بود و ماموریتش بازگرداندن من به جمکو. گاهی آدم‌ها خبر ندارند که ماموریتشان آن چیزی که در حکم ماموریت خورده نیست.

همیشه می گویم:((مشکل بزرگ مثل یه کوهه که اگه فتحش کنی، مشکلات کوچیک تر مثل تپه می شه و از بالا بهشون مسلطی.))

با انگشت روی صفحه ی گوشی زدم تا فیلم پخش شود. یکی از بچه های خط تولید روی رینگ داغِ موتورِ سنکْرون ایستاده بود و کفشش دود می کرد. این پا و آن پا می کرد که پاهایش نسوزد؛ ولی دست از کار نکشید و میدان را خالی نکرد. فیلم که تمام شد، بغض گلویم را گرفت. به همکار های بی ادعایم افتخار کردم؛ به همکارهایم که پای کار آمدند برای سربلندی جمکو، برای سربلندی ایران.

با خودم می گویم آن کارشناس سازمان بازرسی مامور خدا بود و ماموریتش بازگرداندن من به جمکو ‌. گاهی آدم ها خبر ندارند که ماموریتشان آن چیزی که در حکم ماموریت خورده نیست!

همیشه می‌گویم: مدیر اگر بدود، بچه‌ها پشت سرش می‌آیند. اگر بایستد، نیروهای پشت سرش می‌نشینند. اگر یک قدم برگردد، آنها فرار می‌کنند. برای همین سعی می‌کنم بیشتر از اینکه بگویم "برین و فلان کنین"، بگویم "این کار رو با هم انجام میدیم" و سعی کردم مسئولیت‌ها را نسبت به هم متعهد کنم.

نقش مردم هم در حرکت قطار پیشرفت کمتر از تولید کننده نیست. خاطرات «معجزه اقتصادی ژاپن» که در دنیا معروف است را می خواندم. مردم ژاپن در آن دوره چوب کف پایشان می گذاشتند و با نخ می بستند؛ ولی کفش خارجی نمی خریدند.

در کنار تنبیه، تشویق هم لازم است. آن زمان که حقوق نیرو ها را نداشتیم هم به خلاقیت های جالب توی خط تولید پاداش می دادم. مثلاً یکی از کارگر ها عینک طبی اش را با عینک جوشکاری تلفیق کرده بود. همان روز کارت هدیه بهش دادم.