بریده‌های کتاب گلها همه آفتابگردانند

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم ؟ از ازل تا به ابد پرسش آدم این است دست بر میوه ی حوا بزنم یا نزنم؟ به گناهی که تماشای گل روی تو بود خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم ؟ همه حرف دلم

گفتی : غزل بگو! چه بگویم؟مجال کو؟ شیرین من ، برای غزل شور و حال کو ؟ پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟ گیرم به فال نیک بگیرم بهار را چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟ تقویم چار فصل دلم را ورق زدم آن برگهای سبز سر آغاز سال کو؟ رفتیم پرسش دل ما بی جواب ماند حال سوال و حوصله ی قیل و قال کو ؟ فال نیک

گر چه چون موج مرا شوق ز خود رستن بود موج موج دل من تشنه ی پیوستن بود یک دم آرام ندیدم دل خود را همه عمر بس که هر لحظه به صد حادثه آبستن بود خواستم از تو به غیر از تو نخواهم اما خواستنها همه موقوف توانستن بود کاش از روز ازل هیچ نمیدانستم که هبوط ابدم از پی دانستن بود چشم تا باز کنم فرصت دیدار گذشت همه ی طول سفر یک چمدان بستن بود فرصت دیدار

یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است تنها سر مویی به سر موی تو دورم ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش تو قاف قرار من و من عین عبورم بگذار به بالای بلند تو ببالم کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم غزل دلتنگی

یک کلبه ی خراب و کمی پنجره یک ذره آفتاب و کمی پنجره ای کاش جای این همه دیوار سنگ ایینه بود و اب و کمی پنجره در این سیاه چال سراسر سوال چشم و دلی مجاب و کمی پنجره بویی ز نان و گل به همه می رسید با برگی از کتاب و کمی پنجره موسیقی سکوت شب و بوی سیب یک قطعه شعر ناب و کمی پنجره غزل پنجره

حرف ها دارم اما... بزنم یا نزنم؟ با توام، با تو! خدا را! بزنم یا نزنم؟ همه ی حرف دلم با تو همین است که « دوست...» چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟ عهدکردم دگر از قول و غزل دم نزنم زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟ گفته بودم که به دریا نزنم دل اما کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟ از ازل تا به ابد پرسش آدم این است: دست بر میوه ی حوّا بزنم یا نزنم؟ به گناهی که تماشای گل روی تو بود خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟ دست بر دست همه عمر در این تردیدم: بزنم یا نزنم؟ ها؟ بزنم یا نزنم؟

ز بس بی تاب آن زلف پریشانم ، نمی دانم حبابم ، موج سرگردان طوفانم ، نمی دانم حقیقت بود یا دور و تسلسل ، حلقه ی زلفت ؟ هزار و یک شب این افسانه میخوانم ، نمیدانم حاصل تحصیل

جز صدای سخن عشق صدایی نشنیدم که در این همهمه ی گنبد افلاک بماند

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را می جویمت چنانکه لب تشنه آب را محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح یا شبنم سپیده دمان آفتاب را بی تابم آنچنانکه درختان را برای باد یا کودکان خفته به گهواره تاب را بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل یا انچنانکه بالِ پریدن عقاب را حتی اگر نباشی، می افرینمت چونان که التهاب بیابان آب را ای خواهش که خواستنی تر ز پاسخی با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

کالیم که سر سبز دل از شاخه بردیم تا حادثه ی سرخ رسیدن نرسیدیم خون خورده ی دردیم و چراغانی داغیم گل کرده ی باغیم و به چیدن نرسیدیم زین هیزم تر هیچ ندیدیم بجز دود شمعیم که تا شعله کشیدن نرسیدیم خونیم و تپیدیم به تاب و تب تردید اشکیم و به مژگان چکیدن نرسیدیم بادیم که اوراره دویدیم به هر سوی اما چو نسیمی به وزیدن نرسیدیم یک عمر دویدیم و لب چشمه رسیدیم خشکید و به یک جرعه چشیدن نرسیدیم تا حادثه ی سرخ رسیدن