بریده‌ای از کتاب اعتراف اثر لی یف نیکالایویچ تولستوی

فکر می‌کنم افراد زیادی همین تجربه را از سر گذرانده باشند. من با تمام وجودم دوست داشتم خوب باشم؛ ولی جوان بودم، هوی و هوس‌هایی داشتم، و آن هنگام در جست‌وجوی نیکی تنها بودم، کاملا تنها. هر بار می‌کوشیدم آن چیزی را بروز دهم که صادقانه‌ترین آرزوهایم را شکل می‌دادند، یعنی این را که می‌خواستم از نظر اخلاقی انسان خوبی باشم، با تحقیر و ریشخند روبه‌رو می‌شدم؛ و به محض آنکه تسلیم تمایلات پست می‌شدم، تحسین و تشویق در انتظارم بود. جاه‌پرستی، قدرت طلبی، مقام‌دوستی، شهوت‌زدگی، غرور ، خشم، انتقام: همه‌ی اینها مایه احترام بود. با سر سپردن به این تمایلات شبیه بزرگترها می‌شدم و احساس می‌کردم دیگران از من رضایت دارند.