بریده‌ای از کتاب فلسفه ی پیش سقراطی اثر کاترین آزبرن

فی‌الواقع، گویی! در بستر اندیشه‌های کسنوفانس، این عبارت تمثیلی از مسئله شناخت بشری(دوگانه شناخت عقلی و حسی) و کلان مسئله "نمود و واقعیت"  بر می‌خاسته است. 
بحث از باور و شناخت، صدق و کذبش و هزار یک موضوع دیگه...
خلاصه این عبارت گوی به این مفهوم اشاره دارد که جایگاه ما به عنوان فاعل شناسا در شناخت اثر دارد. برای مثال خود کسنوفانس، نیشکر رو نچشیده بوده، چون هنوز اون موقع، اروپای قاره‌ای‌‌ها چیزی بنام قاره آمریکا را نمی‌شناختند که بخوان از نیشکر و شیرینیِ فراوانش مثال بزنن! 
بحث از الهیات و تعریف خدا هم ربط داره به این جمله.
به بیان کسنوفانس، انسان‌ها، اگر به خدایی غیرخدای واحد با مختصاتی حدودی شبیه خدای ادیان ابراهیمی(یه ذره🤏 شبیه) باور داشته باشند، گویی دارند با انگاره‌های ذهنی خودشون خدا رو تصویر می‌کنن و با این تمثیل نشان می‌ده که تصورات انسانی ناقص است و...

بیشتر جمله قصار باحالی بود تا اینْ شرحِ شرحی که من گفتم الان🤝😁 

مرسی D:
نه اتفاقا شرح شما خیلی بهتر بود، چون با خود جمله این طوری بودم که این که معلومه! و اگه من اینو می‌گفتم همه فکر می‌کردن هذیونه، حالا که کسنوفانس گفته، تو کتابا به‌به و چه‌چه میکنن ازش 😂
ولی جدا از شوخی، جالب بود
و یه چیز جالب دیگه هم اینه که با اولین تجلی شیرین و روبه‌رو شدن با چیزی که شیرینه، دیگه انسان همه شیرین‌ها رو میشناسه؛ حتی اگه ندیده باشه
@SAH.Hashemi04 

شدت و حدت‌ش مهمه.
و قولی: "و لعل النمل الصغار یزعم ان لله تعالی‌ زبانیتین   کلما میزتموهم باوهامکم فی ادق‌ معانیه فهو مخلوق لکم مردود الیکم..."
کلا این بحث تشبیه و اینا انگار که مهمه.
@roshana.