هرتزوگ قطعاً بهترین شکارچی آن روزهای سازمان بود که تا به آنجا آمار موفقیت بسیار درخشانی از خود بر جای گذاشته بود و حتی شایعاتی مبنی بر موفقیت صددرصدی وی در شکار هر کس در هر کجا او رااحاطه کرده بود از سوی دیگر اما هاله ای از حرف و حدیثهای درگوشیدر مورد بی رحمی اش نسبت به دشمنان گاهی شامل چنان روایات خشنی میشد که حتی در دوستان نیز ایجاد ترس میکرد. برای آویل راشل هرتزوگ احتمالاً بهترین بخت و نردبان ترقی بود که فقط یک بار در زندگی پیش پایش قرار گرفته بود. همین هم بود که جزء به جزء صحبتهای او را با دقت و تمرکزی مثال زدنی گوش داده و بعد از آن ساعتها فکر کرده بود تا چیزی را جا نگذارد.شکارهایشان با یک کادر ثابت هر بار رؤیت شده بودند. اشتباه ایرانی ها اینجا بود.

شخصی به نام عبّاس محمّدی بود عباس محمدی عملیات خون باری علیه ایشان انجام داده بود راشل آن روز را خوشحال بود و دستور داد یک کمین اطلاعاتی برای شناسایی او از لحظه ی ورود مجددش به سوریه لبنان و عراق صورت دهند و به محض ورود مطلعش کنند تا کارش را بسازد. قسمت سخت ماجرا انجام شده بود. قسمت خنده دار ماجرا اما این بود که عباس محمدی دیگر هرگز و هیچ کجا دیده نشد. آن گذرنامه چند هفته ای بود که اول به داخل کاغذ خردکن رفته و بعد با سایر محتویات آن خمیر شده بود. عباس محمدی اسم واقعی آن ژنرال نبود عباس محمدی واقعی سی سال پیش در غرب سوسنگرد به همراه تنها نیرویش تکبیرگویان با دو گردان زرهی در افتاده و ادارشان کرده بود به عقب نشینی و خودش هم همان جا مانده و حتی پیکرش هم هنوز برنگشته بود.

برادرش خدمه ناوچه بود؛ جایی که هیچ رقیب و تهدیدی نداشت. نیروی دریایی حتی احتمال سقوط مثل هواپیما را هم نداشت. اما همان روز هـای اول حمله به جنوب لبنان موشک خورده بود؛ یک کروز ضدّ کشتیِ بزرگِ ساحل‌پرتاپ. کروزی آن قدر قوی که ناوچه را از کمر دریده بود و همان جا غرغش کرده بود. کروز آن قدر سریع بود که کشتی جنگی فرانسوی‌ساز بر خلاف ادعای سازنده‌اش هیچ کاری در برابرش نتوانسته بود بکند؛ حتی هشداری هم به خدمه نداده بود.