بسم الله
اینکه شخصیت های اصلی خانوم بودند
و حتی در حرف زدن از مذهب، به جای مسیح ع بیشتر به مریم س پرداخته شده بود
و اینکه تنوع خوبی از شخصیت ها رو داشت و هرکسی داستان شنیدنی خودش رو داشت
و اینکه اول هر فصل با نکته ای درمورد زندگی زنبور ها بهت یه نشونه میداد که قراره چه اتفاقی بیفته
و اینکه مثل یک زندگی واقعی بود و هیچ نقطه(شخصیت یا اتفاق) اغراق آمیزی نداشت
و اینکه از تبعیض نژادی بدون هیچ کلیشه ای گفته شده بود
و اینکه شخصیت اصلی یک دختر نوجوون با همه خوددرگیری هاش بود
و ....
کتاب رو  برام خیلی دوست داشتنی و جذاب کرده بود.
      

        بسم الله
برای بار سوم خواندمش، دو بار اول خواندم که برای سفر اربعین آماده شوم ولی این بار خواندم که درد جاماندن کمتر اذیت کند.
بیشتر از سفرنامه بودن، حدیث نفس یک آقا معلم طناز در سفر اربعین است. هرچه بنظرش جالب بوده، نشانه بوده، مایه عبرت بوده و یا گریزی به اصل ماجرای کربلا داشته را نوشته. 

      

        بسم الله
کتابش شبیه "از لب چشمه تشنه برگشتن" بود، یک تعداد ماجرای خوب داشت که فقط بهشون اشاره شده بود و نه بیشتر و در نهایت یک سری سوال برات جا میذاشت.
داستان کاسموس چیه؟ نوینر چرا نمیره دنبال مامانش؟ این باور به فرشته نگهبان از کجا اومده؟ چرا انقد شوق دریا داشتن؟
      

        بسم الله
دو تا کتاب خوب (شب آفتابی و نه آبی نه خاکی) از آقای  موذن خوندم، بعدش هر کتابی ازشون خوندم، فقط ناامید ترم کردن

 هیچ زیبایی و جذابیتی در داستان، در دیالوگ ها و در شخصیت ها ندیدم.
امیرِ این کتاب و پدرش برای من تقریبا همون مصداق عاشق بی عرضه بودن که کتاب اصرار داشت بگه نه! از بی عرضگی شون نیست که نمیرسن از غیرت و اعتقادشون به اینه که عشق یک طرفه، سراسر خفت و خواری هست. همین.

چقدر بد بود این کتاب :/

      

        بسم الله
یک پازلِ خواندنی بود ولی اگر همه چیز انقدر تصادفی جفت و جور نمیشد، قشنگ تر بود.
موضوع اصلی هم که استعداد بود، در این حد که میشد استعداد رو دزدید، خرید و فروش کرد و یا حتی کلکسیونش رو جمع کرد .
و نکته جالبی که داشت این بود که "هر چیزی" می تونست استعداد باشه، مثلا خیلی دقیق تُف کردن ؛  و اتفاقا صاحب این استعداد، به خوبی ازش استفاده می کرد!

      

        بسم الله
خواندن این کتاب در آستانه "دختر"دار شدن، رزق و روزی بود.