چند سال‌ پیش از این که گفت‌و‌گوی همجنس‌گرایی و... چنین فراگیر بشه از چیزهایی درباره‌ش خونده بودم. و از سال‌های نخستین  فراگیر شدنش تا به امروز پژوهش‌هایی درباره‌ش داشتم و بر پایه‌ی  دیدگاه‌ها و باورهای گوناگون بررسیش کردم؛ برای همین باهاش مخالفم. بحث عزیزان ترنس و... بسیار با موضوع همجنس‌گرایی متفاوته؛ اما پروپاگاندای رسانه به مردم اجازه‌ی فهمیدن این موضوع رو نمیده. انتظار نداشتم پس از فیلم و سریال‌های دیزنی و نتفلیکس این بار ترویج این اشتباه رو در کتابی ببینم که در ایران و زیرنظر مرجع‌های قانونی این کشور چاپ شده. خیلی متاسفم! همین!
      

        تاریخ را باید خواند و برای درک بهترش چیزی بهتر از ادبیات نیست. همیشه گفته‌ام هیچ‌کس از رنجی که مردم شمال ایران در آن‌سال‌ها برده‌اند به درستی و راستی سخن نگفته. اگر گزارش‌های تاریخی را بخوانید می‌بینید آن درد و شکنجه‌ای که جلال آل‌احمد به وصفش پرداخته هیج غلوآمیز نیست. در آن دوران آن مرز و بوم چنان ستمی را به دوش کشیده که هنوز هم آثارش در فرهنگ مردمان عزیزش پابرجاست.
      

        تن‌تن و سندباد را چند سال پیش شب‌ها پیش از خواب برای خواهر و برادر کوچکم می‌خواندم. آن‌قدر شیفته‌اش شده بودند که برای چند صفحه بیشتر پافشاری می‌کردند. خوب به یاد دارم صفحه‌های پایانی کتاب را درحالی خواندم که بغضم را سخت نگه داشته بودم. چشم‌هایشان که بسته شد و به خواب رفتند رفتم توی تاریکی‌های خانه گریه کردم. هنوز هم دوستش دارم.