کتاب، با سفری به خاطراتمان آغاز میشود. 
دو دستی، اثری از منصور ظابطیان، حاصل یک ماه سفر به کشور ژاپن است. نویسنده، با بیان برخی وجه های مشترک فرهنگی، و یادآوری کودکی هایی که با آثار آن کشور آمیخته شدند، خواننده را جذب و دعوت به خواندن این کتاب میکند.
هر بخشی از کتاب، مانند توقف گاهیست طی سفری طولانی تر، و لایه برداری از هر یک از وجه های فرهنگی، خواننده را برای ایست در هر یک از توقف گاه ها مشتاق تر میکند. از شگفتی معبد های نارا و کوبه گرفته تا آداب و رسوم چای خوری شان و سکوت در مترو ها، نویسنده در تمامی اینها با لحنی تحسین آمیز، به توصیف قانون شناسی و رفتار های اجتماعی مردم میپردازد، اما این روایت ها خشک نیستند و با مثال های روزمره، مقایسه مکرر و شوخی های او همراه شده اند. 
صمیمی بودن نثر و نبود زبان پردازی اضافه، عامل مهمی برای راحت تر خواندن این کتاب است. نگاه چند لایه ظابطیان به عنوان یک سفرنامه نویس میتواند عامل دیگری برای جذاب بودن متن کتاب باشد، نقد شخصی و نقد اجتماعی او و گاه مقایسه کردن اجتماع آنها با دیگر جاها، کنجکاوی خواننده را برمی انگیزد، و باعث میشود کتاب هم برای افرادی که سفرنامه خوان هستند جذاب باشد، هم برای آنانی که صرفا علاقه به خواندن این کتاب داشتند.
این سفرنامه جالب، تجربه‌ای انسانی، دلنشین و آگاه‌کننده از کشوری است که شاید از ما دور باشد، اما در ضمیر جمعی ما، حضور پررنگی دارد.
      

        *این یادداشت داستان را فاش نخواهد کرد، ولی دید ای کلی نسبت به فضای داستان و نحوه نوشتارش می‌دهد.*


شگفت انگیز، تنها کلمه ایست که میتوان برای توصیف این کتاب به کار برد. ابتدای داستان با روندی عادی و طبیعی پیش میرود و تنها هدف آن، روشن کردن شرایط زندگی اسکارلت قبل از بازی برای خواننده است؛ شرایط سختی که او درش بوده است، گاهی مقاومت کردن ها و گاهی ناتوان بودنش برای سرپیچی. 
 نویسنده بعد از ورود خواننده به دنیای او، با مهارت داستان را  به سمت سحرآمیز بودنش میبرد و با بازی های ذهنی و پیچیدگی هایش مواجه می‌کند. 
خلاقیت چشم گیری که نویسنده به کار برده است در سوم شخص نوشتن این داستان است. با این کار او موفق شد نه تنها داستان را جذاب تر و رازآلود تر کند، بلکه کاری کند که شما به عنوان خواننده هم، مجبور شوید به طور ناخودآگاه وارد بازی شوید. شما نیز همانند اسکارلت، نخواهید دانست که به چه شخصی باید اعتماد کرد و چه کسی را دشمن دانست، و دقیقا زمانی که فکر میکنید خط داستان را حدس زده اید یا فردی را درست شناخته اید، نویسنده به شما ثابت میکند مرتکب چه اشتباهی شده اید...
این کتاب فوق العاده، دنیایی از تخیل خالص و جادویی تمام نشدنیست که هرچه بیشتر در داستان وارد شوید، تنها بیشتر این موارد را حس میکنید. اما قبل از هرچیزی به خاطر داشته باشید، هر آنچه میبینید و تجربه خواهید کرد، بازی ای بیش نیست...
      

        ماه را دوست دارم، همانگونه که خورشید را
و همانگونه که شب تاریک را 
و همانگونه که صبح سپید را
و همانگونه که بابام را
و همانگونه که انتقام را

کتاب خاطرات خون آشام عاشق نوشته فرهاد حسن زاده، داستان بامزه پشه‌ ماجراجویی را به تصویر میکشد که بعد از کشته شدن نامزدش، تصمیم به گرفتن انتقامی سخت از آمبیوه فروش نامرد میگیرد. 
سبک نوشتاری، نحوه گفتار و رفتار جیگوری و متفاوت بودن او با تمامی پشه های دیگر، ارتباط خوبی را بین او و خواننده ایجاد میکرد. علاقه غیر عادی اش به شعر و داستان یکی از اولین چیز هایی بود که به چشم میآمد. جیگوری ابتدای هر بخش، شعری از خود میسرود و اگر هم مشابه به شعری میبود که در دنیای آدم ها به چشم اش خورده بود، ادعا میکرد که آدم ها از ایده های او کش رفته اند. نویسنده در خیلی از مواقع، رفتار جیگوری را شبیه به انسان ها و در عین حال بسیار متفاوت از آنها نشان میداد، مثل زمانی که او در آینه به خودش زلید و موهایش را ژولید که فشن باشد و نیشش را با نیش ساب تیز کرد، بعد هم به دلیل حوصله پرواز نداشتن سوار یک ماشین دربستی شد.
این پشه به قدری خلاق بود که برای هر موقعیت، راهی متفاوت برای بیان خودش داشت، مثل زمانی که فرصتی عالی برای انتقام پیدا کرده بود و گفت:«عالی بود و از این بهتر نمیشد که. خون آشام ها سخنی دارند که وقتی از این بهتر نمیشود، بهتر است نشود.» یا زمانی که خرمگسی چینی اعصاب او را به هم ریخته بود و او برایش سفت و سخت خط و نشان میکشد :«از شما خرمگس ها بدم میاید که، به خصوص چینی هایتان که همه جا را پر کرده اند که!»
نویسنده ای که موفق به انجام کاری مثل ایجاد ارتباط و حس همزادپنداری بین خواننده و یک پشه شده است، قطعا در آینده میتواند شما را به اثر های دیگری از خودش هم جلب کند و از جیگوری هم در این مسیر استفاده کند.