آخرین روز از ماه صفر، کتاب زیبای آه تمام شد.
در حین خواندن، انگار که در جایگاه تماشاچی، واقعه کربلا را به تماشا نشسته باشی و بجز اشک و آه هیچ از دستت برنیاید...
اما اگر ما بودیم، از کدام سپاه دفاع میکردیم!؟!
      

        اگر نخواهم جانب‌دارانه و از لحاظ علاقه قلبی ام نسبت به نویسنده درمورد کتاب و کتاب هایشان نظر بدهم، باید بگویم که عمیقا محو قلمشان میشوم و از خواندنشان به راحتی دل نمیکنم.
زمانی خواندن این کتاب را شروع کردم که حوصله و علاقه ام را نسبت به کتاب خوانی از دست داده بودم، این کتاب و نویسنده ی درست و به جا و عزیز، من را به میادین بازگرداندند.
پس اگر حبّ کتاب در دلتان کمرنگ شده، بخرید و بخوانید و لذت ببرید و ما را یادی کنید.🕊️(هرچند خواندنش در ماه محرم و صفر، لطف و لذت خاصی دارد)
از علاقه مندی های قلبی ام، داشتن مجموعه کتاب های ایشان است.💓
      

        نمیتوانم یادداشت دیگری روی این کتاب بگذارم جز این که بگویم، اگر روزی کسی از من بپرسد: اگر قرار باشد به جایی دور بروی و فقط حق داری یک کتاب با خودت برداری، چه کتابی انتخاب میکنی؟
و من پاسخ بدهم: بی شک کتاب کیمیاگر.✨
بعضی کتاب ها به طرز ویژه ای به دل مینشینند، مثل کیمیاگرِ پائولو کوئیلو.
      

        این کتاب اگر انسان بود، یا فرهیخته میشد یا دیوانه.
این حجم از پرمغز گویی یا بسیار به جا فهمیده میشد یا گوشه ای نادانسته می افتاد و کسی قدرش نمیدانست.
کاش میتوانستم به همه ی دنیا پیشنهادش بدهم که هرکس به قدرِ نیازش مقداری از میوه ی آن بچیند. و حیفش نکند.
      

        یکی از خاطره انگیزترین روزهای دانشجویی ام برمیگردد به روزِ جشن امضای این کتابِ عزیز، وقتی برای بار اول به نمایشگاه کتاب فراخوانده شدم و از قضا، قهوه سرد آقای نویسنده نصیبمان شد که از هر قهوه ای گرم تر بود.
این کتاب، متد و دریچه جدیدی در زندگی من باز کرد، که تا همیشه خاطره اش همراهم هست و کمرنگ نمیشود.
      

        میدانم که این کتاب در مرتبه بالایی از ادراک و شهود قرار دارد، ولی باید بگویم بنظرم به قدری مبهم بود که جاهایی از کتاب کلافه میشدم و دلم میخواست نویسنده کنارم بود و مقداری روشنم میکرد.
از حق نگذریم، کتاب برایم گوشزدهای بالقوه ای داشت.
باید روزی برگردم و در روزگاران آتی دوباره مرورش کنم، حتما بهتر کنار خواهم آمد. با احترام.
      

        در راستای هم‌شهری بودن با نویسنده یا سوژه ی والا مرتبه ی کتاب نمی‌گویم، ولی اجازه بدهید به عنوان یک مخاطب معمولی بنویسم که دست مریزاد، کتاب شیرینی بود، توصیفات درستش و شرح قصه، منی که عاشق کوچه پس کوچه های این شهر هستم را وادار کرد بلند شوم و گردشی در شهرم داشته باشم بلکم بیشتر قدر این شهرِ عزیز اما بسیار گرمم را بدانم، که چه قدم هایی اینجا رشد کرده اند و به آسمان ها رسیده اند.🌟☁️
      

        به عنوان اولین یادداشت، دوست داشتم یک متن روی این کتابِ محبوبم بنویسم. از زمانی که کتاب را خواندم شاید ۵ سال میگذرد ولی طعم شیرین و دوست داشتنی کتاب و محتوایش هنوز برایم تازگی دارد.
قلم سید مهدی شجاعی به یاد ماندنی است.✨