هيچ‌كس نمى تواند پی ببرد. هيجكس باور نخواهد كرد، به كسى كه دستش از همه جا كوتاه بشود می‌گويند: «برو سرت را بگذار بمير.» اما وقتى كه مرگ هم آدم را نمی‌خواهد، وقتى كه مرگ هم پشتش را به آدم می‌كند، مرگى كه نمى آيد و نمی‌خواهد بيايد...! همه از مرگ می‌ترسند، من از زندگى سمج خودم. چقدر هولناک است وقتى كه مرگ آدم را نمی‌خواهد و پس می‌زند.

«زمانی که به نظر می‌رسد هیچ‌چیز کمکی نخواهد کرد، می‌روم و به سنگ‌تراشی نگاه می‌کنم که برای صدمین بار روی سنگ ضربه وارد می‌کند، بدون این‌که ترکی ایجاد شود؛ اما در صدویکمین ضربه سنگ به دو تکه خرد می‌شود و می‌دانم که آخرین ضربه نبود که آن‌را خرد کرد، بلکه تمام آن ضربه‌های پیشین مسبب آن بود.»

تا کفشی را نپوشی، نمی‌فهمی کجایش پایت را می‌زند.

اگر مجبور بودم یک بار دیگر زندگی کنم، هرگز این زندگی را انتخاب نمی‌کردم. اما باید بگویم اصلاً مطمئن نیستم که انتخاب دیگری داشته‌ام.

«امید. غنچه‌هایی که آخر زمستون درمی‌آن چقدر بی‌جونن! انگار مردن! وقتی تو دستمون می‌گیریمشون چقدر سردن! ولی خیلی طول نمی‌کشه که اونا بزرگ می‌شن، می‌شکفن و بعد همهٔ دنیا سبز می‌شه.»