این اثر برام قابل درک بود،‌ من هم حبس شدن در اتاقم رو به روزمرگی و مشغله ترجیح میدم و روزی هزاران بود به سفر دور اتاقم میرم.
      

        با کلمه به کلمه ی این کتاب درد کشیدم. 
اشک ریختم برای لیلا ها، برای مریم ها، برای طارق ها..‌...
آزادی و صلح حق تمام مردم دنیاست.
به امید تابیدن دوباره نور امید و زندگی به کلیه مناطقی که در ظلم و ستم روز خود را شب می‌کنند.
      

        اگر نوجوان بودم خیلی بیشتر ازش لذت می‌بردم 
      

        داستان کلی خوب بود ولی کتاب تا لحظه آخر جذبم نکرد. خیلی سریع همه چیز اتفاق می‌افتاد و انگار نویسنده فقط می‌خواسته یه جوری جمعش کنه.