لو مل دو پي را فرانسوی ها “غم غربت” میگویند. ترجمه‌ي دقيق‌ترش اين است: «غمي بي‌جهت که با تماشاي دشت به دل مي افتد.»  

بی رنگی و بی وتنی زمانه را تاب آوردن


      

        شسته رفته 
      

        یک آدم دلخواه برای دوستی 

همه باید جوری زندگی کنند که در مرکز تاریخ و مرکز جهانند، سعدی اینکار را برایمان می‌کند به مرکز شیراز دایره ‌ای رسم میکند  تا خیالمان را راحت کند و به خاطر خیلی چیزهای دیگر که برای جهانمان در فارسی  تاسیس کرده  که  چه خودآگاه باشیم بهشان چه نباشیم مدیونش هستیم !


      

        این هم شاه انجمن دلبران من در ۴۰ صفحه 

یکی از کتابهایی که به جرات  زندگی‌ام را به قبل و بعد از خودش تقسیم کرده است و همچنان ... 

اولین بار ۱۵ سال پیش در نیمروزی تابستانی در شیراز میانه عنفوان نوجوانی به این عزیز مبتلا شدم و بعدش دیگر هر چه فلسفه خواندم  بیشتر در همان نقطه فرو  رفتم. 
نمیدانم چه حکمتی‌ست این ۴۰ صفحه جادویی عزیز در عمیق‌ترین ناحیه‌ی جغرافیای قلب و مغزم بدجور تنید‌ست 💚
[چرا اینجا فقط ترجمه کتاب یافت  می‌شود بهخوان عزیز؟ ]

      

        چه میتوان گفت 
این کتاب از سوگلی‌های حرمسرای من است ...
      

        اِما را با غلظت های کم و زیاد خیلی‌هایمان دیده ‌ایم ... اگر کتاب می‌خواندند این اماها و این کتاب را به خصوص  چه خوب می‌شد اقلا بچه‌هایشان را اما بار نمی‌آوردند. 

و اینکه باید اضافه کنم  که هیچوقت به ذهنم خطور نکرده  بهتر میشد در طول تاریخ جای دیگری می‌بودم، به دلیلی خیلی ساده " زن بودن" هر چه عقب تر می‌روی سهمگین ‌تر می‌شود! 
      

        هیچوقت در گرته  روانشناسی خوان‌های روزگار محسوب نشدم، این  حوزه شناختی برام سوال شد و کسی چه می‌دونه شاید نمک‌گیر شدم ... 
یه کاره اولین کتابی که اینجا ثبت کردم روانشناسیه 🙃