روزی که من و آقا نوید عقب آمبولانسی که برای خاک سپاری به سمت بهشت زهرا می‌رفت، تنها بودیم، آن روز قرار شد تا بهشت زهرا من با آقا نوید تنها باشم. از آن وقت هایی بود که دلم میخواست ترافیک هیچ وقت تمام نشود دلم میخواست آخرین عکس دو نفره مان را با هم بگیریم.‌حلقه خودم و انگشتر فیروزه آقا نوید را گذاشتم روی تابوت،کنار قرآن کوچکم‌. با شهیدم آخرین سلفی را گرفتیم. آقا نوید عشق سلفی گرفتن بود....

خلوت مادر پسریمان همیشه برکت داشت. برکتش مقتل هوایی بود که نویدم می خواند. من هم می نشستم روی صندلی آشپزخانه و دل می دادم به مقتل خوانی هایش.نور‌و‌عطر روضه ها و اشک های که سر می‌خوردند روی صورت ماهش، می‌پیچید توی آشپزخانه ی کوچکمان، می رفت لابلای طعم‌خورشت ها و همراه برنج ها قد می کشید و مثل پیچک، همه خانه را می گرفت. مادر خوشبختی بودم که خورشتم همراه آهنگ‌های روضه های پسرم‌حا‌می افتاد، نه ؟