امام محمد باقر علیه‌السلام می‌فرماید: « پدرم امام سجاد علیه‌السلام پرهیز می‌کرد از اینکه با مادرش در یک ظرف غذا بخورد، و می‌فرمود: از این می‌ترسم که ناخودآگاه لقمه‌ای را بردارم که همان موقع مادرم می‌خواسته آن لقمه را بردارد. »

«ابراهیم را بسوزانید و خدایانتان را یاری کنید.» این رأی نهایی دادگاهی است که ابراهیم به جرم بت شکنی در آن محاکمه شد. لبخند رضایت بر لبان بسیاری شکوفا می‌شود و شاید عده‌ای هم که در دادگاه، احتجاجات ابراهیم را شنیده‌اند و حرف‌های او شکافی در قلب هایشان ایجاد کرده سرشان را با شرم پایین می‌اندازند...

خروش انسان‌ها به اندازۀ وسعت روحشان است و طوفان‌های عظیم در گسترهٔ روح‌های عظیم از خود چه اثری باقی می‌گذارند؟ هیچ ... هیچ ... هیچ ... برای ابراهیم که تندیس اخلاص است چه تفاوت که آزر بر سرش فریاد بکشد و یا تمام شهر او را مسخره کنند. او چه جریان عظیمی است که می‌تواند یک تنه برخلاف رود شنا کند و لحظه‌ای بیتاب نشود. از بی‌اعتنایی نمی‌ترسد، از آزارها فرار نمی‌کند، به باد تحقیرش می‌گیرند، نمی‌لرزد. تمسخرش می‌کنند، نمی‌شکند. عظمت او را نبین، بلکه عظمت پناهگاهش را بشناس که هر که خود را به او سپرد مستغنی از تمام عالم است، تمام عالم ...

او بیمار را به شکل ماشینی که عیب پیدا کرده باشد نمی‌دید. نزد او انسانیت بیمار لحظه به لحظه حضور دارد.

... انسان و متخصص بالینی جنبه‌های درهم تنیده‌ای هستند که در واقع، نمی‌توان آن‌ها را جدا کرد.