«ابراهیم را بسوزانید و خدایانتان را یاری کنید.» این رأی نهایی دادگاهی است که ابراهیم به جرم بت شکنی در آن محاکمه شد. لبخند رضایت بر لبان بسیاری شکوفا می‌شود و شاید عده‌ای هم که در دادگاه، احتجاجات ابراهیم را شنیده‌اند و حرف‌های او شکافی در قلب هایشان ایجاد کرده سرشان را با شرم پایین می‌اندازند...

انبوهی از پشه‌ها به پادشاه جبار بابل حمله کردند. نمرود به سپاهیان فرمان داد تا پشه‌ها را بکشند. روزی سه‌هزار پشه می‌کشتند ولی پشه‌ها بیشتر می‌شدند. سرانجام درمانده شدند، پس نمرود فرمان داد تا خانه‌ای مسین ساختند و دری بر آن تعبیه کردند که چون بسته می‌شد هیچ شکاف و رخنه‌ای نمی‌ماند مگر سوراخی کوچک به مقدار دم و بازدم، آنگاه خداوند پشه‌ای را فرمان داد تا بدان شکاف درآید. از تنگی سوراخ یک بال پشه شکست و با همان یک بال روی بینی نمرود نشست‌. نمرود خواست پشه را بزند اما پشه درون بینی او رفت و آنقدر او را آزرد که مأموران نمرودی برای آنکه جنبش پشه را در مغز نمرود ساکت کنند مجبور شدند تازیانه و گرز بر سر او بکوبند. سرانجام نمرود با ضربت گرزی هلاک شد و آن پشه بیرون آمد و پرواز کرد .

خروش انسان‌ها به اندازۀ وسعت روحشان است و طوفان‌های عظیم در گسترهٔ روح‌های عظیم از خود چه اثری باقی می‌گذارند؟ هیچ ... هیچ ... هیچ ... برای ابراهیم که تندیس اخلاص است چه تفاوت که آزر بر سرش فریاد بکشد و یا تمام شهر او را مسخره کنند. او چه جریان عظیمی است که می‌تواند یک تنه برخلاف رود شنا کند و لحظه‌ای بیتاب نشود. از بی‌اعتنایی نمی‌ترسد، از آزارها فرار نمی‌کند، به باد تحقیرش می‌گیرند، نمی‌لرزد. تمسخرش می‌کنند، نمی‌شکند. عظمت او را نبین، بلکه عظمت پناهگاهش را بشناس که هر که خود را به او سپرد مستغنی از تمام عالم است، تمام عالم ...