معشوق من انسان ساده‌ایست انسان ساده ای که من او را در سرزمین شوم عجایب چون آخرین نشانه‌ی یک مذهب شگفت در لابلای بوته پستان هایم پنهان نموده ام

افسون ، ما خوشبخت و آرمیم افسون ، ما دلتنگ و خاموشیم خوشبخت ، زیرا دوست میداریم دلتنگ ، زیرا عشق نفرینیست

تا صبح زیر پنجره‌ی کوه آهنین بیدار می‌نشینم و می‌کاوم آسمان در راه های گمشده، لب های بی سرود ای شعر ناسروده! کجا گیرمت نشان؟

یک مرد همیشه با توازنی که بین احتیاجات جسمانی و خواست های روحیش ایجاد می کند ،خود را مورد قضاوت قرار می دهد

بر تو چون ساحل آغوش گشودم بر دلم بود که دلدار تو باشم وای بر من که ندانستم از اول روزی آید که دل آزاد تو باشم