داشتم کتابخونه رو مرتب میکردم که چشمم افتاد به قسمت بالای جلدش، نوشته رمان، برش داشتم و دوـ سه صفحه اولو خوندم، جالب بود، انداختمش رو تخت... 

داستان راجع به دختری با اسم نگاره که از بچگی زبان انگلیسی رو یاد گرفته، الانم تو آموزشگاه ها کلاس میزاره و کتاب ترجمه می‌کنه(نونش تو روغنه😅)
نگار، قبلا یه مقاله راجع به قطعات ماشین خونده و به نویسنده ی آمریکایی ش، ایمیل زده و از وضعیت ماشین های ایران براش گفته. حالا این پسره(نویسنده مقاله)، نیکلاس، میخواد مسلمون بشه و فکر می‌کنه نگار چون توی یه کشوری زندگی میکنه که دینشون اسلامه، می‌تونه کمکش کنه، در حالی که نگار اطلاعات مذهبی نداره...

از خود اطلاعات و وضعیتِ شخصیت های کتاب، معلومه که کتاب خیلی قدیمیه، این چاپی که تو قفسه ها پیدا کردم، مال سال هشتاد و  شیش ـه.

خودم به شخصه داشتم با کتاب عشق میکردم که یهو با پایانش قلبمو ناراحت کرد(😅). به قدری که دلم میخواست از برگهای کتاب واسه روشن کردن آتیش استفاده کنم😂 

ولی خب، در کل خوب بود.

      

        کتاب های ژول ورن، شعر های ژول ورن، فیلم های اقتباسی ژول ورن، اینجا ژول ورن ، اونجا ژول ورن، همه جا ژول ورن.

فکر میکردم کار هاش خیلی خاص و فوق‌العاده اس، ولی نبود. افکار نژاد پرستانه داخلش خیلی به چشم میخورد. سیاه پوست ها و عرب ها با کلمات وحشی ، خرافاتی ، آدمخوار ، بی تمدن ، ظالم ، بی رحم ، حیوان و.... توصیف شده بودن و اروپایی ها مظلوم ، صلح طلب ، جسور ، شجاع ، متمدن ، از خودگذشته و... .    

دیگه آدمخوار زیادی بود ، نویسنده توی بعضی جاها اورده که یه قبیله سیاهپوست هستن که شبانه روز میجنگن و گوشت کشته هاشون رو میخورن! می‌گفت اینقدر عقب افتاده ان که گوشت خام میخورن.

راستش من هرچی مطالعات تاریخی داشتم ، اینجوری نبود. میگفتن که آفریقایی ها بیشتر مظلوم بودن تا این اروپایی ها.

یا اون مطالعات من غلطه(که فکر نمیکنم اینجوری باشه)، یا نویسنده واقعا نژادپرسته، یا می‌خواسته بگه هموطن های من خیلی مظلومن ، یا هم این قسمت هارو مثل اکثر کتابهاش تخیلی نوشته!

خب اینقدر این افکار نویسنده رو مخم راه رفت که نتونستم از قسمت های علمی تخیلی ش لذت ببرم. ولی اون قسمت های علمی تخیلی جالب بودن و ایرادی بهشون وارد نبود، فقط نمی‌تونستم قسمت های فیزیکش رو بفهمم.


      

        خب چون اولین جنایی ای بود که خوندم خیلی تو حدس زدنش افتضاح بودم. یکی از نکته های مثبت این بود که کرکتر ها با فکرهاشون گمراهت میکردن. دومی هم این بود که تقریبا همه ی کرکتر ها مشکل روانی داشتن، مثلا پروتاگونیستِ داستان اسکیزوفرنی داشت و چیزایی که می‌گفت شاید حقیقی نبودن و اینطوری هیچ حدس درستی نمی تونستی بزنی😅

اگه انتقادی بهش وارد باشه اینه که اکثر جذابیت کتاب، برای پنجاه درصد آخر کتابه و اوایلش یه کم یه نواخته.

به نظرم داستانش می‌تونه برا خیلی ها جذاب باشه، مخصوصا کسایی که پایان خوش نمی‌پسندن.

امیدوارم ازش لذت ببرین.
      

        من قبلاً انقد احساساتی نبودم، انقد سرکتابا گریه نمیکردم تهش یه آه میکشیدم کتابو پرت میکردم اونور. نمیدونم سر خوندن این کتاب چه مرگم شد. وقتی تمومش کردم که دیگه نفهمیدم چقدر گذشت تا از گریه کردن خسته شدم. واسه دفعه دوم که شروعش کردم هر بار ویل و استلا با هم حرف میزدن ، من میزدم زیر گریه.

داستانش جالب و متفاوت بود(و البته اشک ریزون) و به نظرم برای ۱۲+ سال باید باشه
      

        از اون رمان‌هایی بود که مثلا قرار بود مذهبی باشه ولی خراب شده بود. داستانش سطحی و بی‌مزه بود، تحریکم نمی‌کرد جلوتر برم. عشقش هیجان نداشت. خلاصه بگم رمان های بهتری هست، تو الویت هاتون نذارینش.
      

        خیلی اتفاقی خوندمش و نمی‌دونستم قراره انقدر فوق العاده باشه. داستان راجع به پسری به اسم مک هست که ده سالیه گم شده و خواهرش مصمم شده پیداش کنه...
اینقد جالب بود که شب بیدار موندم که تمومش کنم بعد بخوابم، بعدشم که تموم شد، سرم رو که بلند کردم، آفتاب طلوع کرده بود🤦
داستان از دو زاویه دید روایت میشد(اگه اشتباه نکنم) یکی خواهر مک و یکی راوی که معلوم نبود کیه. یکی از ویژگی ها این بود که حدس ها و تفکرات شخصیت هارو می‌گفت و بدتر می‌رفتی تو فکر. یکی دیگه از ویژگی های که خیلی واسه من جالب بود این بود که اسم تمام خیابون ها و شرایطشون که توی منهتنِ نیویورک بودن واقعی بود و اگه می‌گفت توی محله سوهو ممکنه قتل اتفاق بیفته، درست بود.
اصلا نتونستم تو خوندنش مکث کنم. ولی پایانش رو دوست نداشتم.
برای زیر ۱۶ سال مناسب نیست.