در ابتدای خوندن «عطاری گم شده» انتظار خاصی نداشتم و فکر نمی‌کردم تجربه‌ی متفاوتی برام رقم بزنه. اما برخلاف تصورم، از خوندن این کتاب واقعا لذت بردم. فضاسازی داستان و نوع روایتش من رو یاد کتاب «خواربارفروشی نامیا» انداخت؛ چون نه تنها هر دو داستان در یه مغازه‌ی کوچیک جریان دارن، بلکه هر دو در دو بازه‌ی زمانی متفاوت روایت می‌شن: گذشته‌ای دور که ماجرای اصلی توش اتفاق افتاده و زمان حال، جایی که شخصیت‌ها سعی دارن رازهای اون دوران رو کشف کنن.

البته باید گفت که «عطاری گم شده» به واقع‌گرایی نزدیک‌تره، در حالی که «خواربارفروشی نامیا» حال و هوای فانتزی‌تری داشت. چیزی که من توی این سبک داستان‌ها خیلی دوست دارم، اینه که نشون می‌دن زندگی توی هر دوره‌ای جریان داره  و مکان‌هایی که روزی صحنه‌ی اتفاقات عجیب یا حتی تاریکی بودن، ممکنه بعدها به فضایی عادی یا حتی فراموش‌شده تبدیل بشن.

پایان کتاب هم خیلی خوب جمع‌بندی شده بود؛ نویسنده با ظرافت و ریتمی هیجان‌انگیز، اطلاعات نهایی رو (که میشه گفت قابل پیش بینی نبودن) کم‌کم به خواننده منتقل می‌کرد و همین باعث شد تا آخرین صفحه کنجکاو بمونم.

در مجموع، با اینکه «عطاری گم شده» رو نمی‌شه شاهکار ادبی دونست، اما بدون شک کتابی بود که از خوندنش لذت بردم و در ذهنم باقی می‌مونه.
      

        دلیل اصلی‌ای که سراغ پنج بازمانده رفتم، نویسنده‌اش بود. چون مجموعه‌ی راهنمای کشف قتل از بهترین تجربه‌های کتاب‌خوانی من بود و واقعاً از خوندنشون لذت بردم. با این حال، با پنج بازمانده به اون اندازه ارتباط برقرار نکردم؛ هرچند همچنان کتاب خوبی بود.
پلات داستان برام جذاب بود و اینکه همه‌ی ماجرا در یک شب تا صبح اتفاق می‌افته و هرکدوم از شخصیت‌ها رازی برای پنهان کردن دارن باعث شده بود داستان فضای پرتنش و هیجان‌انگیزی پیدا کنه.
در مجموع از خوندنش لذت بردم، اما نمی‌تونم بگم با یه شاهکار طرف بودم یا اینکه حتما باید در فهرست کتاب‌هایی قرار بگیره که هر کسی باید حداقل یک‌بار در زندگیش بخونه.
      

        چشم‌بندی» اولین کتابی بود که از آگاتا کریستی خوندم. از قبل می‌دونستم که این اثر جزو معروف‌ترین یا بهترین کتاب‌هاش نیست و شاید انتخاب خوبی برای شروع آشنایی با دنیای نویسنده نباشه، اما خب اینطوری پیش رفت و خوندنش برام تجربه‌ی جالبی شد و طبیعتا نمی‌خوام براساس همین یک کتاب در مورد کل آثار کریستی قضاوت کنم.
اولین چیزی که خیلی توجهم رو جلب کرد، فضای گرم و صمیمی داستان بود. خوندن کتاب حسی شبیه به خاطرات کودکیم داشت؛ انگار دوباره هفت ساله‌ام و مادربزرگم داره برام قصه تعریف می‌کنه. نمی‌دونم این حال‌و‌هوا بیشتر به قلم خود نویسنده برمی‌گرده یا به نوع ترجمه‌ی مترجم، اما هرچی که بود، حس خیلی خوبی بهم داد.
در مورد خود داستان هم باید بگم که اثری معمولی ولی سرگرم‌کننده‌ست. نه اون‌قدر پیچیده و هیجان‌انگیز که بشه اسمش رو شاهکار گذاشت، نه اون‌قدر ساده و سطحی که آدم حوصلش سر بره. برای وقت‌گذرونی با یه داستان جالب و سبک، گزینه‌ی مناسبیه.
      

        کتاب درباره‌ی قاتل سیاه پوستی بود که در روند محکاکمه به علت نژاد پرستی و بی کفایتی نیروی پلیس مورد ظلم قرار گرفت ، با اینکه خودش قاتل بود-
بنظرم کتاب سعی داشت پیام خوبی رو برسونه.
علت اینکه بهش امتیاز کمی دادم سبک نوشتارش بود، موقع خوندنش حس کردم دارم اخبار میبینم، دوست داشتم مثل اکثر کتاب های دیگه باهاش ارتباط برقرار کنم اما متاسفانه اینطور نبود، البته کوتاه بودن کتاب هم بی تاثیر نیست.
      

        من وقتی که داستان گروه fleetwood mac و استیوی نیکس رو شنیدم مشتاق شدم که این کتاب رو بخونم چون نویسنده از داستان اون گروه برای نوشتنش الهام گرفته. 
این که سبک داکیومنتری داشت برام جدید و جالب بود … 
در کل کتاب خوبی بود و بنظرم داستان رو قشنگ تعریف می‌کرد، اما از اون دسته کتاب هایی نیست که بگم حتما همه باید خوندنش رو تجربه کنن.