زمانی که فرد از جامعهٔ خلوت‌شدهٔ خودش جدا شد، دریافت که در چنین جامعه شرک‌زده‌ای که ضوابط اسلامی و اعتقادی به اجرا در نمی‌آید و اقتصاد و طبقات اجتماع مردم در وضعیت و رهبری صحیحی حرکت نمی‌کنند، نخواهد توانست به حد اعلای عبودیت الهی برسد. پس باید این موانع را در این جوامع از بین ببرد و نیز خودِ جامعهٔ شرک زده را، و جامعهٔ توحیدی ایجاد کند؛ اما نه اینکه جامعهٔ توحیدی را به خاطر خود آن جامعه توحیدی ایجاد کند؛ بلکه به آن دلیل که در آن جامعهٔ توحیدی می تواند در حد اعلا خدا را بپرستد.

استعمارگری نامرئی، در عوض، تو را متقاعد میکند که خدمتکار سرنوشت بودنت ناتوانی طبیعت تو است: تو را متقاعد میکند که نمی‌شود گفت، نمی‌شود عمل کرد، نمی‌شود بود. فرهنگ وحشت (۱)

انقلاب اسلامی یک درک است؛ یک هویت و نسبت تاریخی است با دنیایی که ما را احاطه کرده است. کسی که این نسبتِ تاریخی و این درک و هویت را ادراک نمی کند، نمی تواند مدیر متناسب با انقلاب اسلامی باشد؛ مدیری خواهد شد که انقلاب اسلامی را مسخ خواهد کرد؛

چرا ما باید گفته‌های مدرنیست‌ها را باور کنیم؟! چرا چینیِ کنفوسیوسی باید باور کند که بسیار ابتدایی و ناتوان زندگی می‌کرده است؟! مگر بشر جز آرامش می‌خواهد؟! اگر بشر زندگی شرافت‌مندانه‌ای آرام همراه با هنر و زیبایی داشته باشد و به سوالاتش هم پاسخ بدهد، صاحب تمدن است.

اومانیسم جز برای آنان که با حقیقت فلسفه آشنا هستند، در تضاد با دین‌داری قرار نمی‌گیرد؛ چنان که بسیاری از متفکران مسلمان ایرانی نیز در قرن اخیر به علت عدم آشنایی با حقیقت فلسفه، تسلیم چنین اشتباهی شده‌اند و اومانیسم را به آدمیت، انسان‌گرایی، انسان‌دوستی و حتی آداب‌دانی ترجمه کرده‌اند و این معادل‌ها به خودی خود، بر این قضاوت نظری و هماهنگ بنا شده‌اند که اومانیسم با دین‌داری قابل جمع است و حتی چه بسا درصدد اثبات این معنا برمی‌آمدند چه اندیشه اومانیسم پیش از آن که در جهان غرب مطرح شود، از ضروریات تفکر اسلامی است. {چرا روشنفکران مورد اتهام هستند؟}