انسان، فقط در رویاست که به جمیع آرزوهایش، به همان شکلی که می‌خواهد،می‌رسد_ بی دغدغه‌ی شکست و حذف و ناکامی‌های متصل به کام. این، نقش رویاست و تعریف رویا . رویا، حرکتی‌ست ذهنی و زیبا که منجر به وصل بدون نقص می‌شود. ما، در رویاهامان، اگر جشنی به پا می‌کنیم یا حادثه مهمی را تدارک می‌بینیم، در آن حادثه یا جشن، بسیار کسان را حاضر و ناظر قرار می‌دهیم؛ همه‌ی آنها را که واقعا دل‌مان می‌خواهد که آنجا، در متن یا حاشیه‌ی آن جشن یا حادثه باشند... اما، درعالمِ واقع، وقوع آن حادثه یا جشن یا پیروزی یا وصل، آنقدر عقب می‌افتد و آنقدر از تعداد آن آدم‌های متن و حاشیه کاسته می‌شود که دیگر، شیرینی و دلنشینی و زیبایی آن واقعه از میان می‌رود، و در مواردی، اصولا دیگر کسی _ از آنها که آرزو داشته‌‌ییم باشند_ برای حضور نمی‌ماند. انگار کُن که در گورستان جشن پیروزی گرفته‌‌ییم.

برای خانه سوخته، باز، شاید بشود خانه ای بنا کرد. دل سوخته را بگو چه کنیم؟

گریه، چه نعمتی ست واقعا! گمان می‌برم که اگر خداوند، صد هزار گونه خنده می‌آفرید اما رسم اشک ریختن را نمی‌آموخت، قلب، حتی تاب ده روز تپیدن را هم نمی‌آورد. گریه، چه نعمتی ست واقعا_ برای آنکس که قلبی دارد.