همین‌قدر بگم که کاش زودتر خونده بودمش، خیلی زودتر...
شاید هم وقتش الان بوده؛ من که نمی‌‌دونم... صاحب روضه‌ها بهتر می‌دونه.
کآشوب رو دوباره هم خواهم خوند؟ نمی‌دونم؛ اما شیرینی روایت‌هاش و حظم از خوش‌سخنی نویسنده‌هاش رو یادم می‌مونه و برای خوندن بقیۀ جلدهای این مجموعه روزشماری می‌کنم؛ برای دقیقه‌های غرق شدن در ماجرایی که اون عزیزترین، خوندنی و دلچسب و عزیزش کرده.
      

        بسم‌اللّٰه.
[کتابی که برای یک بار و دو بار خونده‌شدن نیست...]
کم پیدا می‌شه آدم متدیّنی که عاشقی‌ کردن‌های معصومان و عارفان، مثلاً در دعاها و نقل‌قول‌هاشون، شگفت‌زده‌ش نکرده باشه؛
خیلیامون دوست داریم عمیق‌تر درک کنیم حضرت زین‌العابدین علیه‌السلام در دعای ابوحمزه و مناجات محبین‌شون از چه عشقی حرف می‌زدن؟ دوست داریم بدونیم بزرگانی مثل آیت‌اللّٰه قاضی، چرا و چطوری اون احساس عمیق و شدید قلبی -که بعضی از ما به حضرت سیدالشهدا داریم و از دوریِ کربلاش می‌سوزیم- رو نسبت به خدا پیدا کرده بودن؟ چرا ما عاشق خدا نیستیم؟ یا اصلا چرا عاشق خدا باشیم؟ و چه‌جوری این احساس رو پیدا کنیم واقعاً؟
اینا فقط بخشی از سوالاتی هستن که کتاب جمع‌وجورِ «عشق خدا؛ چرا و چگونه» سعی کرده بهشون پاسخ بده؛ پاسخ‌هایی واضح، روون‌ ‌و خوندنی. جوری که یه بار برای همیشه، توی نقطه به نقطه‌ی ذهن‌مون راجع به این موضوع، چراغ روشن شه!
      

        بسم‌اللّٰه.
بی‌تمرکز بودم اما بازم خوندنش فقط حدود دو ساعت طول کشید و چندتا از جمله‌های جالب‌شو برای مواقعِ غم‌زدگی نگه داشتم.
فکر می‌کنم برای کسی که حال روحی جالبی نداره، درگیر افسردگی شدیده یا اختلال افسرده‌خویی داره، خوندنش می‌تونه الهام‌بخش یا تسکین‌دهنده باشه و حسِ درک‌شدن بهش بده؛ چون بیشتر متن کتاب، حرفای بِک‌ سِهی در مورد احساسات، خاطرات و حالات روحی‌شه. و البته بخشی از کتاب رو هم حرفای روانپزشک‌ش تشکیل می‌ده. 
اما به‌نظرم کتابای خیلی راهگشاتر و اصولی‌تری برای این دسته از افراد وجود داره که بیشتر می‌تونه کمک‌کننده باشه.
از نظر نوشتاری و داستانی هم جذابیت چندانی نداشت، حداقل برای من.