دارادام!
من برگشتم!
کادوی تولدی بود که به زور از دوستان کندم!
اوضاع و شرایط خوندش رو واجب کرد و می‌تونم بگم  بعد مدت‌ها سیر مطالعه کتاب‌های معمولی، واقعا لیاقت ۵ ستاره رو داره.
گاهی اطنابش زیاد می‌شد اما نثر روونش جبران می‌کرد.
درکل اگر می‌خواید از دریچه‌ی یک نگاه انتقادی به تاریخ یهودیت بپردازید گزینه‌ی خوبیه.
      

        یا من زیاد آدم رمان‌خونی نیستم، یا کتاب نتونست باهام ارتباط بگیره!
داستان اول باحال بود ولی…
      

        واقعا لذت می‌برم از خوندن اثار بعضی از بچه‌های دانشکده علوم‌اجتماعی دانشگاه تهران که به دور از فضاهای غم پراکن و ایده‌های آخرالزمانی، خروجی‌های جذابی ارائه می‌دن و یک‌جور حس امید‌واری درونم ایجاد می‌شه.
کتاب درکل ساده و دوست‌داشتنیه و نشون می‌ده جریان موسیقی(اصیل) ایرانی که امروزه ما بدیهی در نظر می‌گیریمش از کجا اومده و از چه نیروهای اجتماعی و تاریخی‌ای تاثیر پذیرفته؛  زیاد که چه عرض، کنم اصلا به شکل یکنواختی از نیاکانمون به شکل کاملا محض بهمون نرسیده! 
اگه می‌خواین بدونین موسیقی مبتذل از کجا اومد و اصلا چیه و اینکه موسیقی تراز و (اصیل) به چی میگن و اینکه آیا جمهوری اسلامی هایده و ابی و... کنار زد یا یه نیروهای تاریخی و اجتماعی دیگه‌ای قبل از اون درکار بودن و حتی اگر یکبار موسیقی اصیل ایرانی گوش دادید، این کتاب می‌تونه براتون جذاب باشه.
      

        همش رو خوندم، متنش به‌نظر ساده بود اما از اینکه چیزی نفهمیدم ازش ناراحتم.
نیازمند اطلاعات پیشینی درباره فاشیسم و کمونیسم بود.
      

        رمان زیبا و ارزشمندیه.
داستان سیاه‌پوستایی که از کشورهای خودشون به لندن میان، نویسنده به خوبی گذار از اجتماع(گماینشافت) به جامعه(گزلشافت) رو نشون می‌ده.
درکل باحال بود.
      

        اطناب و استدلال زیاد درمورد چیزهای پیش پا افتاده و پرداختن به  ثانویات مثل برابری حیوانات و غیره، در تضاد با واقعیت جهان بود که روزانه هزاران نفر انسان بی‌گناه بدون هیچ استدلالی کشته می‌شوند.
به‌نظر اگر در برهه تاریخی دیگه‌ای (که هیچ وقت نبوده) خونده می‌شد، می‌تونست جالب باشه، اما الان بیشتر خنده‌ی تلخی رو برمی‌انگیزه…
      

        کتابی مختصر، عمیق و مفید.
به‌نظر من ایده‌ی نسبتا متفاوتی فراتر از مبارزه انقلابی علیه سرمایه‌داری و نولیبرالیسم و در سویه دیگر طیف یعنی تن‌سپاری به اون ارائه می‌ده.
به شیوه زیبایی سوژگی و (مرکز جهان) بودن انسانی که با اراده‌ش همه‌چیز رو با قطعیت می‌تونه تغییر بده و برش سلطه داشته باشه رو زیرسوال می‌بره و اثبات می‌کنه انسان چیزیه درکنار دیگر عوامل، نه چیزی فراتر.
در بیانی انسان‌ها تاریخ رو می‌سازن ولی نه اون‌طور که اراده می‌کنن!
      

        درچند کلام خیلی سخت، وقتی نمی‌فهیدم سعی می‌کردم احساسش کنم.
باحال ولی نیاز به پشت‌کار نسبتا زیاد فلسفی…
      

        شاید بهترین توصیفش این شعر از استاد کدکنی باشه:
«پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران»
داستان حسن صباح و ۷ خداوندگار دیگر، قلعه الموت مخوف و دیکر دژ های مستحکم و غیرقابل نفوذ چه از لحاظ نظامی و چه عقیدتی و معنوی…
درکل اساسینز کرید و فیلم‌های الکی غیربومی رو ول کنید و بچسبید به این داستانِ جذابِ اکنونیت دار…
      

        در چند کلمه کتابی جذاب، خوش‌خوان و پر از داستان‌های حکمی و عجیب که روزگاری نه تنها  در باور و ذهن بلکه عینی  و زیستنی بوده‌اند.
شاید هنوز هم بشر همانست که بود، شاید زنده است ، شاید…
      

        از بهترین کتاب‌های شارحی که می‌توان در مورد بوردیو خواند. نویسنده سعی بر ارائه‌ی دیدگاه سیاسی بوردیو دارد که تا کنون کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
در این میان‌ نویسنده مقایسه‌ای بین اکثر نظریات انجام می‌دهد که نشان‌دهنده‌ی تسلط وی بر موضوع می‌باشد.
همچنین کتاب برای فهم اصلی‌ترین مفاهیم بوردیویی همچون میدان و عادتواره مناسب بوده و توصیه می‌شود.
      

        کتابی مفید با تکیه برنظریات و مفاهیم اصلی بوردیو
و تحلیل کلان و خرد چگونکی تغییر پایگاه اجتماعی و اثر رابطه‌ای.
      

        یا باید چیزی نمی‌نوشتم، یا باید ایده‌ی مهم و اصلی کتاب رو کامل می‌آوردم؛ فارغ از ترجمه نامناسبش، گزینه دوم رو انتخاب کردم!

کتاب ایده‌ سیالیت دوره‌ جدید را در برابر صلبیت دوران پیشین و حتی مدرن قرار داده و از زوایای مختلفی بحث خود را اثبات می‌کند که در ادامه به شالوده اصلی آن اشاره خواهد شد. نویسنده اعتقاد دارد که از زمان سیطره‌ نظم مدرن و رخت بستن نظام پیشامدرن همواره جایگزینی نظم جدید مورد نظر متفکران و محافل مهمی بوده است. ایده اصلی بورژوازی مدرن ذوب کردن و به‌ قول مارکس دود کردن ویژگی‌های سختی بود که مانع پیشرفت و عقلانیت مدرن شده بود تا در کوره‌های مدرنیته دود شده و به هوا بروند. جامعه نیازمند نظمی بود که نهادهای گذشته توان پاسخ‌گویی به آن‌ها را نداشتند؛ وضعیتی موقتی از کار و تلاش بی‌وقفه به وجود آمد با هدف رسیدن به نقطه‌ای که نظم جدید و زندگی عقلانی، جهانی بسیار بهتر و کامل را در زیر سایه عقل و به دور از چیزهای محدود کننده قبلی به وجود آورد. این مهمترین بنیان و هدف مدرنیته بود. هدف از ذوب کردن نهادهای گذشته همچون دین و تبدیل آن با کار و تلاش به نهادهای سخت عقلانی بود، واژه هدف اینجا بسیار مهم است. کار و تلاش زیاد موقتی و امری کلی بود که کلیت جامعه باید برای آن می‌کوشید. اما خاصیت نظم پست مدرن، سیالیت آن است، مانند گازی که در هیچ جایی ثابت نمی‌ماند، برای بودن و دوام آوردن در جهان فعلی همه‌چیز باید موقتی)چ باشد زیرا هر چیزی که سخت است دود می‌شود و به هوا می‌رود. مثال نویسنده این است که هر چیزی برای ماندن در جهان کنونی که همیشه‌ هم نمی‌ماند مانند قراردادی از محصول است که برابر مونتاژ، فروپاشی خود را تضمین کند. 
اما این سیالیت از کجا آمده است؟ بشر مدرن با داعیه‌ ذوب نهادهای پیشین در فکر ساختن نهادهای جدید از آن‌ها بود. در بین این دو مقطع کار و تلاشی لازم بود، اما در دوره مدرنیته سیال دیگر هدف از بین رفته است. انسان سیالِ به حال خود رها شده، تشنه قطعیت است، اما آن را نمی‌یابد و باید کورمال سیر کند. خود این کار و تلاش همیشگی ماهیتی جداگانه یافته و خودش هدف شده است بدون در نظر داشتن هدف و خط پایانی. به عنوان مثال دیگر خط پایان همیشه بسیار جلوتر از دوندگان در حال حرکت است و ایستا نیست. نویسنده با این نظریه بسیاری از چیزهای مدرن امروزی را توضیح می‌دهد از مد و ایده‌های همیشگی نئولیبرالیسم نظیر (روی خودت کار کن و ...) تا بالا گرفتن فردیت و گسترش بلاگری و غیره.
نکته اصلی بعدی اینکه در دوران مدرن در اکثر محافل روشنفکری و حتی کتاب‌های رمان و ادبیات چون ۱۹۸۴ جورج اورول، و حتی نظریات افرادی چون ماکس وبر، همواره ترسی از از بین رفتن آزادی و کنترل همیشگی توسط نظام دیوان‌سالاری بود که انسان‌ها را کنترل می‌کنند، همیشه برادر بزرگ‌تر شما را زیر نظر دارد (اشاره به رمان ۱۹۸۴). نویسنده با بررسی ژرف این نکات به این می‌رسد که آن جهان ترسناک دیستوپیایی هم باز نظمی داشته و صلبیتی داشته است، هدف مردم و آزاداندیشان مکتب انتقادی رهایی انسان و تضمین خاص بودگی او و بالابردن آزادی عمل او در مقابل جامعه و سیستم بود. اما امروزه موضوع عوض شده است، هر لحظه حوزه خصوصی درحال سیطره بر حوزه عمومی و عقیم‌سازی آن است. انسان کنونی بدون کمترین وابستگی به جامعه‌ فراتر از تک‌تک افراد، تنها گذاشته شده و مسئول سرنوشت خویش است، باید روی خودش کار کند، باید پیشرفت کند و هر لحظه خود را نقد کرده و بهبود ببخشید، دیگر رهبری به شیوه ۱۹۸۴ به او هدف و غیره را نمی‌گوید و خودش باید به هدفش برسد. اما سوال بسیار مهم‌تر اینکه کدام هدف را باید پی‌ بگیرد؟ در جهانی که هزاران حق انتخاب چونان زندانی عمل کرده و ذهن انسان را منفجر می‌کند، انسان مانند شخص کوری درون جنگلی خطرناک است که خودش مسئول خودش است و اگر خراب کند هیچ کس مسئول نیست. او تشنه‌ی قطعیت است ولی آن را نمی‌یابد، دیگر رهبر مهم نیست، افرادی مانند خود او که راه‌های درست و نادرست را رفته‌اند می‌توانند او را آگاه کنند، برای همین بلاگرها و غیره مهم می‌شوند چون فرد خاصی نیستند. به بیانی بهتر دیگر رهبران جدید خود را به مردم عرضه می‌کنند و آن هم همیشگی نیستند برخلاف دوره‌های قبل که رهبر کلیت جامعه را به پیش می‌برد. الان نه تکلیف آزادی مشخص است و نه چیزهای مهم دیگر، چون قطعیت را ذوب کرده‌ایم و محکوم به آزمون و خطاییم. معیاری هم برای خطا و موفقیت وجود ندارد، برای همین است که انسان مصرف‌زده‌ امروزی هیچ‌گاه احساس خوبی ندارد و ارضا و پر نمی‌شود چون نکند و کاش‌های زیادی دارد و از مسیر مطمئن نیست.
مثال بسیار دقیق اینکه، دیگر مردم سوار کشتی محافظت شده‌ای که ناخدایی آن را به پیش می‌برد به سوی هدف و می‌توان شکست و پیروزی را به وی نسبت داد نیستند، به مانند هوا پیمایی که کابین خلبان خالی است و همیشه معلق است می‌ماند و سقوط آن تقصیر خود افراد است بدون اینکه باهم ارتباطی داشته و جمعی را تشکیل بدهد.
      

        دشمنی آشکار و به دور از برداشت عمیق از ایده‌های چپ، صرفا برای توجیه سرمایه‌داری و نه برای رسیدن به حقیقت.
اما در بعضی قسمت‌ها کمک کننده خواهد بود.
      

        نئولیبرالیسم! نئولیبرالیسم لعنتی!  تازه بعد این کتاب یکم بیشتر به نکات نغز دکتر اباذری پی بردم. این افسردگیه، این حس ناکافی بودنه، این بهترین خودمون بودنه، دعواهای بین نسلی، داغون شدن محیط‌زیست، همه‌چی و فراتر از آن، برخاسته از روح سرمایه‌داری و جدیدا نئولیبرالیسمه! یه جوری رفتیم توش و بازتولیدش می‌کنیم که کاری نمی‌شه کرد! به قول یکی از اساتید (آخه ما همونیم!) چی رو می‌خوایم شکست بدیم؟ می‌گی نه! یه نگاه به خیل عظیم کافه‌های یک شکلی که توش کافی می‌خوری بنداز! خونه‌ی مامان بزرگ رو، حیاط‌رو، پارکینگ رو و حتی موتور وسپای قدیمی رو کردن وسیله درآمدزایی. آره عزیز، اون کافه‌ با افسردگیت و بستن مرزهای آمریکا و تراپی رفتنت، با استثمار بچه‌ی بنگلادشی و… آبشخورشون یکیه! خودتی! خودمم…  پ.ن: کاش می‌شد ۲۰ صفحه‌ای که به نظرم مهمه رو یه کاری می‌کردم همه می‌خوندن، ولی حیف که کار زیاد بزرگی نمی‌شه کرد هرکس مایل بود، پی‌دی‌افش رو می‌ذارم تو کانالم، یا شاید یه کانال مستقل براش زدم، اما لطفا و التماسا بخونیدش…
https://t.me/byagoodman