بدترین و خطرناک‌ترین چیزِ ممکن جهان، گفتن جمله‌ی:( به من چه؟! به من ربطی نداره) است.
این جنس حرف‌ها، نزاع آدم با «آدمیت» خودشه، اطاعت از خودش نه به معنی بی‌طرفی و به‌فکر خود بودنِ فردگرایانه، بلکه اطاعت و بندگیِ دون‌انسانی.
بزدلی و عدم جرئت اینکه یکم خودمون رو به زحمت بندازیم و به «شر»هایی که دوروبرمون اتفاق می‌افته، نگیم به من چه!
اگه آدما «خودشون» باشن-که نه حکم اخلاقیه، نه ارجاع به چیزی والاتر و تجویزی- صرفا  اگه «بنده» نباشن، ظالم هیچ وقت حتی نمی‌تونه وجود داشته باشه. مسئله مبارزه نیست، صرفا اطاعت نکردنه! اینکه آیشمن می‌گفت: من مامور بودم و معذور، این رو با همون جنس ما هم روزی هزاربار می‌گیم و می‌شنویم!
نه خیر، مامور نیستی! این «بندگی» رو کاملا «انتخاب »کردی و پرسیدن سوالی مثل:(چرا باید از فلسطین و مظلوم دفاع کنم؟) کاملا عبث و بی‌هوده است، چون آدم از بدیهیات نمی‌پرسه که! مثل این می‌مونه بگی: برام استدلال بیار که چرا باید نفس بکشم! چون «وجود» و «انسانیت» در «نافرمانی» هست و این یعنی مقابل اطاعت از خودت که می‌گه: کاری نداشته باش و زندگی‌ت رو بکن معنی پیدا میکنه.
      

        ساعت ۱ شب بود و به امید اینکه تا صبح تمومش می‌کنم کتاب رو برداشتم.
۱۱۲ صفحه بیشتر نبود ولی ۴ تا صبح گذشت تا بتونم تمومش کنم.
متن ثقیل و با واژه‌ی تخصصی خودِ بدیو. 
ابتدا به خوبی زیرِ «حقوق بشر» غربی می‌زنه و می‌گه اینی که شما بدیهی شمردینش جز به «قربانی» بودن بشر نمی‌انجامه که مدام هم قابل توجیه.
بعدا میاد منظور خپدش از اخلاق رو می‌گه که به نوعی گذار از «اخلاق زیستی و جانوری» باطل و مخصوص انسانه که با نامیرایی ارتباط داره.
درکل خصوصا در این شرایطِ بالاگرفتن «شر» تاریخ، به شدت توصیه می‌شه.
کتاب مدخل خوبی هم هست برای اشنایی با بدیو، گرچه سخته ولی چاره‌ای جز انداختن خودمون درونش رو نداریم…
      

        در یک کلام، اثری زیبا و نسبتا درخشان که با سرِانگشت(اثرانگشت)، «تاریخ» را توضیح می‌دهد.
      

        درکل کتاب باحالی بود. تقریبا زندگی‌نامه‌ی فکری مارکس بود و از لابه‌لاش چیزهایی که به مارکس نسبت می‌دن رو از زبان خود مارکس نفی می‌کرد.
خوندن اینجور کتاب‌ها به مخاطب نشون می‌ده که بابا این بنده‌‌ خدا ها هم از اسمون نیومدن و مشکلات زیادتری  از ما تو زندگی‌هاشون داشتن.
علم و هرچیز ارزشمند دیگه با زحمت و عذاب به دست میاد، مشکلاتش رو اسپویل نمی‌کنم که خودتون بخونید.
      

        بحث‌های تکراری، آرمان‌های پوچِ چند ده ساله‌ای که هنوز امید به سازمان ملل و منشور کذایی حقوق بشر دارن…
همش باید، باید، باید، فارغ از لحظه‌ای نزدیک شدن.
دربهترین حالتی که می‌خوان با شرق ارتباط برقرار کنن و اون رو قابل احترام بدونن، بازهم رگه‌های امپریالیستی درونش هست، آقا زوری که نیست، انباشت تاریخی که صدها سال ظلم کرده رو که نمیشه تو مدت کم عوضش کرد.
باشد که تامل کنیم…
      

        دوستان و همرهان عزیز.
اوضاع از هر جهت بسیار مهم و حیاتی است؛ باید بفهمیم کجای تاریخ ایستادیم و قطعا امروز یکی از سرنوشت‌سازترین نقاط تاریخ است.
باید کاری کرد، باید روشنگر بود، حداقل ناراحات بود و ساکت نشست که تاریخ بر دوشمان سنگینی می‌کند.
شاید از چیزهای ابتدایی فهم نسبی شرایط دوروبرمان باشد، این کتاب نقطه‌ی شروع مناسبی است.
اینکه بفهمیم چه گرگ‌هایی دوروبرمان هستند که در ظاهر میانه‌روی و هیچ‌کاره بودن، برای جلب منافع شنیع خود جان هزاران مردم بی‌گناه رو می‌گیرند.
ترکیه، قطر، عربستان سعودی و بقیه‌ی کشورهای خلیج همیشگی فارس، کاملا ضد بشر و حقوق اون هستند، تجهیز داعش، القاعده، جیش‌السلام و دیگران از پیش پا افتاده‌ترین سیاست‌هاشون هست که با کمک غرب نظم اجتماعی کشورهایی مثل لیبی و سوریه و غیره رو بر می‌اندازن.
نظمی که از بین رفت، دیگه بر نمی‌گرده و مقصران اصلی مردم بی‌چاره قلمداد می‌شن. 
بدونیم کحای تاریخ ایستادیم…
      

        دارادام!
من برگشتم!
کادوی تولدی بود که به زور از دوستان کندم!
اوضاع و شرایط خوندش رو واجب کرد و می‌تونم بگم  بعد مدت‌ها سیر مطالعه کتاب‌های معمولی، واقعا لیاقت ۵ ستاره رو داره.
گاهی اطنابش زیاد می‌شد اما نثر روونش جبران می‌کرد.
درکل اگر می‌خواید از دریچه‌ی یک نگاه انتقادی به تاریخ یهودیت بپردازید گزینه‌ی خوبیه.
      

        یا من زیاد آدم رمان‌خونی نیستم، یا کتاب نتونست باهام ارتباط بگیره!
داستان اول باحال بود ولی…
      

        واقعا لذت می‌برم از خوندن اثار بعضی از بچه‌های دانشکده علوم‌اجتماعی دانشگاه تهران که به دور از فضاهای غم پراکن و ایده‌های آخرالزمانی، خروجی‌های جذابی ارائه می‌دن و یک‌جور حس امید‌واری درونم ایجاد می‌شه.
کتاب درکل ساده و دوست‌داشتنیه و نشون می‌ده جریان موسیقی(اصیل) ایرانی که امروزه ما بدیهی در نظر می‌گیریمش از کجا اومده و از چه نیروهای اجتماعی و تاریخی‌ای تاثیر پذیرفته؛  زیاد که چه عرض، کنم اصلا به شکل یکنواختی از نیاکانمون به شکل کاملا محض بهمون نرسیده! 
اگه می‌خواین بدونین موسیقی مبتذل از کجا اومد و اصلا چیه و اینکه موسیقی تراز و (اصیل) به چی میگن و اینکه آیا جمهوری اسلامی هایده و ابی و... کنار زد یا یه نیروهای تاریخی و اجتماعی دیگه‌ای قبل از اون درکار بودن و حتی اگر یکبار موسیقی اصیل ایرانی گوش دادید، این کتاب می‌تونه براتون جذاب باشه.
      

        همش رو خوندم، متنش به‌نظر ساده بود اما از اینکه چیزی نفهمیدم ازش ناراحتم.
نیازمند اطلاعات پیشینی درباره فاشیسم و کمونیسم بود.
      

        رمان زیبا و ارزشمندیه.
داستان سیاه‌پوستایی که از کشورهای خودشون به لندن میان، نویسنده به خوبی گذار از اجتماع(گماینشافت) به جامعه(گزلشافت) رو نشون می‌ده.
درکل باحال بود.
      

        اطناب و استدلال زیاد درمورد چیزهای پیش پا افتاده و پرداختن به  ثانویات مثل برابری حیوانات و غیره، در تضاد با واقعیت جهان بود که روزانه هزاران نفر انسان بی‌گناه بدون هیچ استدلالی کشته می‌شوند.
به‌نظر اگر در برهه تاریخی دیگه‌ای (که هیچ وقت نبوده) خونده می‌شد، می‌تونست جالب باشه، اما الان بیشتر خنده‌ی تلخی رو برمی‌انگیزه…
      

        کتابی مختصر، عمیق و مفید.
به‌نظر من ایده‌ی نسبتا متفاوتی فراتر از مبارزه انقلابی علیه سرمایه‌داری و نولیبرالیسم و در سویه دیگر طیف یعنی تن‌سپاری به اون ارائه می‌ده.
به شیوه زیبایی سوژگی و (مرکز جهان) بودن انسانی که با اراده‌ش همه‌چیز رو با قطعیت می‌تونه تغییر بده و برش سلطه داشته باشه رو زیرسوال می‌بره و اثبات می‌کنه انسان چیزیه درکنار دیگر عوامل، نه چیزی فراتر.
در بیانی انسان‌ها تاریخ رو می‌سازن ولی نه اون‌طور که اراده می‌کنن!
      

        درچند کلام خیلی سخت، وقتی نمی‌فهیدم سعی می‌کردم احساسش کنم.
باحال ولی نیاز به پشت‌کار نسبتا زیاد فلسفی…
      

        شاید بهترین توصیفش این شعر از استاد کدکنی باشه:
«پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران»
داستان حسن صباح و ۷ خداوندگار دیگر، قلعه الموت مخوف و دیکر دژ های مستحکم و غیرقابل نفوذ چه از لحاظ نظامی و چه عقیدتی و معنوی…
درکل اساسینز کرید و فیلم‌های الکی غیربومی رو ول کنید و بچسبید به این داستانِ جذابِ اکنونیت دار…