یادداشت محمدامین علی‌نژاد

دنبال بندگی بودن و بندگی کردن، نیازی در ذات و فطرت آدمه و با تحققش (فرمان برداری) به آرامش و آسودگی خاطر می رسه؛ اما بعضی انسان ها به دلیل عدم آگاهی از حقیقت، این نیاز رو در مسیری غلط ارضاء می کنن و خواه، ناخواه، نتیجه، دوری بیشتر از انسانیت میشه.

به نظرم گزاره «به من چه» واکنش طغیانی انسان مدرن علیه وجدانشه که شعله میکشه. وجدان انسان کوچیکی که قادر به تغییر دادن هیچ چیز نیست و حتی نمیتونه یه آجر از این سازه رو جا به جا کنه چرا که همه چی دوباره از اول ساخته میشه همونطور که بود.
در نهایت این شعله ریشه هیچ ظلمی رو نمی خشکونه و فقط وجود همون انسان کوچیک رو میسوزونه.
کرختی عاطفی یا «بلاسی» که زیمل هم در موردش صحبت میکنه سپریه که انسان مدرن برای خودش میسازه برای اینکه درد ناشی از اون سوختن رو نفهمه.
چی میشه انسانی که یه زمانی برای فلان عضو قبیله اش که اصلا شناختی بهش نداشت شمشیر میکشید و از جان اش میگذشت الان به این وضع دچار میشه؟
چون دنیایی که درش زندگی میکنه برای کنشگری اش یه مختصاتی تعیین کرده و فراتر از اون مرزها «نمیتونه» کاری کنه.
نمیتونه اما بالعکسِ گذشته، آگاهی اش از اون مرزها فراتر میره . دیگه نهایت آگاهی اش به ظلم هایی که تو قبیله اش میشه نیست بلکه از ظلمی که به قربانی های جفری اپستین شده تا ایغورهای چین آگاهه اما همچنان «نمیتونه» بنابراین چنین واکنش طغیانی ازش برمیاد.