از میان مژه‌های بلندش نگاهی به من می‌اندازد که نمی‌توانم معنایش را درک کنم. بعد او هم از جا بلند می‌شود. دستم را می‌گیرد و می‌گوید:«هیچ‌چیز بهتر از چیزی نیست که کم‌یابه» و دستم را می‌بوسد.

من هرگز چیزی رو احساس نمی‌کنم، اما هر بار یادم میاد تو چقدر خودت رو حقیر می‌دونی عصبانی می‌شم. دوست دارم تمام کسانی که تا به حال باعث شدن تو باور کنی لیاقتت اینه که تنها باشی رو ازت دور کنم. چون اینجور دردها آدم رو نابود می‌کنن.

روئن عقب رفت و به چشم‌هایش خیره شد. سیترا به او می‌خندید و نگاه ِ خیره‌اش به چشم‌های روئن دوخته شده بود. این‌کار بخشی از رجزخوانی معروف بوکاتور بود اما اینجا مفهومی فراتر از آن داشت.

تفاوت بین تو و بیشتر آدم‌های دیگه اینه که هرکس دیگه‌ای بود بعد از اینکه اون احیا شد، دیگه اهمیت نمیداد، راحت فراموشش می‌کرد. داس فارادِی چیزی در وجود تو دید که انتخابت کرد، سنگینی وجدانت.