با صدای غرایی گفت: «دوستان، فرانسه مثل زنی است که به شما اعتماد کرده، مثل زیباترین زن‌ها! فرانسه به قهرمانی شما چشم امید دارد! فرانسه قربانی بی‌شرمانخه‌ترین و ننگ‌آورترین تجاوزها شده. فرانسه حق دارد از فرزندانش بخواهد که انتقامش را بگیرند! فرانسه حق دارد تمامیت ارضی خود را حتی به قیمت والاترین جانفشانی‌ها به دست آورد! ما همه‌مان در اینجا به سهم خودمان تا آنجا که از دست‌مان بر بیاید به وظیفهٔ خود عمل خواهیم کرد، دوستان! شما هم به وظیفهٔ خودتات عمل کنید... .»

نکتهٔ توجه‌برانگیز این است که انقلاب تونس فضا را برای دین‌داری و حجابِ گسترده‌تر باز کرد، رژیم سکولار سرکوبگر بن‌علی چند دهه مذهب و حجاب را تحت‌کنترل درآورده بود، اما انقلاب مصر بیزاری از نمایش مذهب یا استقرار اسلام را تجربه کرد. بسیاری به سیاست مذهبی، حکومت اخوان‌المسلمین و نگرش‌های انحصارگرایانهٔ آن بدگمان شدند. آنها نه از مذهب، بلکه از نمایش عمومی مذهب روی‌گردان شده بودند. فردی گفت: «من مسلمانم و نماز می‌خوانم، اما مسلمان‌بودن با حجاب تعریف نمی‌شود، بلکه رابطهٔ من با خدا آن را تعریف می‌کند». آنها این کار را در جامعه‌ای انجام می‌دادند که تا همین چند وقت پیش، از باحجاب‌ها همچون شرکت‌کنندگان در مسابقات زیبایی تجلیل می‌کرد و درعین‌حال بی‌حجاب‌ها را با انگ فاسد تحقیر می‌کرد. پس از کودتای ۲۰۱۳، تعدادی از مؤسسه‌ها مانند تلویزیون و خطوط هوایی، تحت‌تأثیر این روند، تمایلی به استخدام زنان باحجاب نداشتند و برخی کافه‌ها، رستوران‌ها یا استراحتگاه‌های ساحلی باحجاب‌ها را محدود می‌کردند. برخی روایت‌ها هم باورنکردنی بود، مثلاً به گوش می‌رسید که زنان محجبه را از حضور در جشن‌های عروسی منع می‌کردند. در چرخشی چشمگیر از دههٔ ۱۹۹۰، حتی مردان نیز ترجیح می‌دادند با زنان بی‌حجاب ازدواج کنند.

به نظر می‌رسید زنان نوعی «انقلاب انسانی»، یا رهاییِ ذهن و تخیل را تجربه می‌کردند. در این انقلاب انسانی، احتمالاً هیچ‌چیز به‌اندازهٔ کنش عصیانگرانهٔ عالیه المهدی، دختر جوان مصری ۲۰ساله، احساسات را برنینگیخت، او عکس سِلْفیِ برهنهٔ خود را در فضای مجازی منتشر کرد، آن هم در جامعه‌ای که پوشاندن بدن، گاه سر تا پا، یک هنجار بود. به تعبیر عالیهٔ جوان، برهنه‌شدن برای نگاه مردانه نبود بلکه «یکی از راه‌های انقلاب» به‌سوی «اعتراض به سرکوب» و مطالبهٔ «آزادی» بود. ... برخی تحلیلگران این زنان شورشی را از زمرهٔ شورشیان تاریخی‌ای دانستند که «در وهلهٔ اول از طریق بدن خویش برای آزادی و کرامت مبارزه کرده‌اند». مروان کریدی، محقق رسانه، استدلال کرد که ممکن است کنش‌های آنها نوعی دیوانگی به نظر برسد، «اما گاهی خِرد زیادی در جنون وجود دارد»

اگر نگاه ساختاری کلان و دولت‌محور داشته باشیم، انقلاب‌ها را نومیدکننده، شکست‌خوردنی و حتی خائن به رؤیاها می‌بینیم. اما اگر از دیدگاه اجتماعی به آنچه در سطح عامهٔ مردم، در زندگی روزمره، و در لایه‌های زیرین رخ می‌دهد بنگریم، ممکن است وضعیت را متفاوت ببینیم. در انقلاب، فارغ از وقایعی که در سطح بالا روی می‌دهد، لرزه‌های شدیدی در جامعه به وجود می‌آید، که اغلب سبب برآمدن اندیشه‌ها، الهامات و شیوه‌های زندگی جدید، مناسبات جدید قدرت و مالکیت، مطالبات جدید برای بازتوزیع و خودمختاری می‌شود.