«من‌او» اولین مواجه‌ام با قلم امیرخانی‌است؛
قلم بسیار قوی‌ای نیست اما خاص خودش است انقدر خاص که نتوانی کتاب را زمین بگذاری، برای من که شگردش جالب بود خصوصاً نوع رسم‌الخط کتاب و نثر روایت شده و بیان لوطی‌گری و حکیمانه‌‌ی شخصیت‌ها قابل توجه است.
البته ممکن است اوایل کتاب بین بخش‌های (من) و (او) کمی‌گیج شوید که برای فهمش لازم است تا آخر کتاب را ادامه‌دهید.
کتاب روایت عشقی پاک است بین پسر خانواده‌ای اصیل ایرانی و دختری از خانواده‌ی خدمتگزار این خانواده؛ روایت از سال‌های ۱۳۱۰-۱۳۲۰ شروع می‌شود.
امیرخانی تلاش می‌کند وجه‌های انسانی عشق را از بین تفاوت‌های طبقاتی و... خلق کند.
کتابی که  حتماً جایی، نکته‌ای برای هم‌ذات پنداری پیدا خواهید کرد.

پ.ن: آدمی‌زاد هرچه می‌کشد از این «علی فتاح‌» هاست...

      

        • پنج تک نگاری درباره‌ی دیدن و زیستن
  پیمان هوشمندزاده در این اثر تک‌نگاری‌هایی درباره‌ٔ تجربیاتش و ربط آن‌ها به هنر نوشته است. این کتاب نشان می‌دهد که پیرامون همهٔ آدم‌ها، پر است از جزئیات غیرقابل‌انکاری که دیدشان را به دنیا می‌سازد و کامل می‌کند؛ تنها کافی است ۲ قدم از روزمرگی‌ها فراتر برویم تا آن‌ها را ببینیم. کتاب حاضر کوشیده است چنین تجربه‌ای را برای مخاطب رقم بزند؛ ازاین‌رو است که می‌توان این تک‌نگاری‌ها را و این کتاب را در قالب جستار و ناداستان در نظر گرفت.
      

         در مقدمه کتاب آمده است : «آن چه در این گاهی نوشتن ها آمده است در مسیر مدتی پانزده-شانزده ساله نوشته شده و هیچ کوششی به جهت تغییر یا تحریف آن چه اندیشیده و نوشته ام انجام نگرفته. خواسته ام هر آن چه در هر هنگام یادداشت کرده ام بیاید، از آن که خود بدانم در چه گاه چه می اندیشیده ام و شما نیز اگر خواستید بدانید!»
  پ.ن:
کتابی که شاید لازم باشه هر نویسنده‌ای و هر اهل هنر و دغدغه‌ای حداقل یک بار بخواند.
لازمه بخونیم تا با دوره‌های افول کاری و شخصیتی یک شخصیت برجسته آشنا بشیم، روزهای سخت و مزخرفی که برای آدم های ساده و معمولی غریب نیست، حتی روزهایی که با تمام توان تلاش کرده‌ای برای یک موفقیت دلچسب اما دیگرانی هستند که در راه با یک گِل پایی از آدمی جلو بزنند، روزهایی که افسردگی ول کن آدمی نیست و البته این زندگی روزهای خوش هم دارد، این کتاب بدور از اغراق است.
      

        و اما با خواندن این کتاب می‌تونی451 روز سرکلاس درس آقای بهجت بشینی، بخوانی، بشنوی، لذت ببری و به اصلاحات بپردازی، کلاس درسی که بعد از تمام شدنش دلتنگ استاد بافیض و کمالات بشی‌ که تو رو به خوبی سمت حجت خدا راهنمایی کرده.
فهم این کتاب برای هر شخص متناسب با جایگاه خودشه اما مطمئنم تاثیرگذاره و دریچه‌ای تازه به سمت شناخت امام زمان‹عج› باز میشه. 
این کتاب از توصیه‌های استادپناهیان هم هست.
الهی که خدا توان عمل کردن به این دانسته ها رو بهمون بده.

_هیچ_فرقی با اهالی کوفه در زمان امام علی(ع) نداریم اگر ما هم در همراهی ولایت امام عصر«عج» همراهشون نباشیم و در دنیای خودمون غرق بشیم؛
مردمانی که در عصر خودشون ائمه‹ع›رو دیدند، رهاشون کردند و فقط به زبان گفتند ولایت را قبول دارند؛
الان هم میگن ما امام عصر خودمون رو ندیدم و سرگردونیم_چه بسا که نخواستیم ببینیم_

      

         «جزء از کل» یک رمان عمیق، پرماجرا و فلسفی است.
دو راوی اول شخص داره و یکی از نقاط قوت این رمان اینه که حتی داستان حول محور شخصیت‌هایی دیگه‌ی داستان هم می‌چرخه و چندوجهی بودن اتفاقات پیرامون رو نمایان میشه و ناخودآگاهِ خواننده را در اتفاقات به تفکر وادار می‌کنه.
در کنار طولانی بودنش _ به جز یه بخشی در ابتدا البته به نظر من_اجازه‌ی خستگی نمیده و مدام با اتفاقات جدید خواننده رو درگیر می‌کنه و فراز و فرودها و نقاط عطف پی در پی رو به خوبی میشه حس کرد.
باتوجه به شخصیت فلسفی که داره سوال‌های چالش برانگیزی رو باخودش به همراه داره.

 این رمان به عنوان اولین کتاب استیو تولتز با چنین شخصیت‌ سازی‌های درست و تغییر راوی و نگرش با دید عمیق به نظرم شاهکاره...
و نکته‌اش اینه که چندوجهی بودن اتفاقات و تاثیر بینش و کنش‌های هرچند کوچک ما روی بقیه رو خیلی خوب نشون داده.
_کتابی که جملات حقش خیلی زیاد بود_
      

         كتاب سمفونی مردگان رو برويم افتاده روی تخت ؛ با خودم ميگم : اين يك كتاب نيست اين خود زندگيست! زندگی در مرگ ؛ مرگ در زندگی.
کتابی که واقعیت، تخیل، و رؤیا چنان در هم گره خورد که تا مدتها درگیر شخصیت ها بودم، خصوصا آیدین، شخصیت هایی که طی این مدت مدام به خواب‌هام سرک می‌کشند.
سمفونی مردگان اعجاز نویسندگی رو خیلی خوب نشون میده و من واقعا عاشق  کتاب‌هایی‌ام که پیچیده‌اند که کلمات پر از تنش اند.
و دلم برای آیدین تنگ میشه.