از اون کتاب هاست که دلت میخواد بفهمی آخرش چی‌میشه!
لِجِر توی کافه دوستی به اسم رومن داره.رومن با اینکه نقش اصلی توی داستان نیست اما اگه اون شب با لجر حرف نمی‌زد ، مطمئن نیستیم هیچکدوم از نقش های اصلی داستان می‌تونستن به اون مرحله برسن. 
شاید همه‌ی ما به یه رومن تو زندگیمون نیاز داشته باشیم که ما رو برای یه لحظه به خودمون بیاره. 
- هیچی از خرفا و اتفاقا نگفتم که داستان فاش نشه واسه‌ی همین ممکنه یکم گیج‌کننده به نظر بیاد ؛ امّا پیشنهاد میکنم بخونیدش ، مابین روند داستان یاد میگیریم : گاهی کمترین کاری که میتونیم بکنیم اینه که آدمای زندگیمونو باور کنیم.
      

        *تنها راه یاد گرفتن زندگی کردن است. 
* سرکشی اصل اساسی آزادیه. مطیع باید برده باشه.
      

        معلّم ادبیاتمان همیشه گوشزد می‌کرد رویاهایتان را بنویسید. مدام می‌گفت شما با نوشتن آرزو هایتان به آنها قدرت تبدیل شدن به واقعیت می‌بخشید.اما مشکل اینجا بود که من عقده های کودکی ام را با رویا اشتباه گرفته بودم، یعنی خیلی فرصت نداشتم فکر کنم ببینم رویایم چیست. تا میخواستم حرف معلم ادبیاتم را هضم کنم زنگ بعدی فرا میرسید و باید مشغول تاریخ میشدم و مشغول جغرافیا و چیزهایی که در عین حال به من مربوط نمی‌شد، اما بسیار هم ربط داشت.
      

        دست هم را گرفته ایم و می‌چرخیم.«دستمال من زیر درخت آلبالو گم شده»
گم شدن. گم کردن. چرا از بچگی گم کردن را قبل از پیدا کردن یادمان دادند؟ شاید برای همین است که هر روز ، تکه به تکه ،چیز هایی را از زندگیمان گم می‌کنیم که دیگر هیچ وقت پیدا نمی‌شوند. گم‌شان می‌کنیم و زندگی‌مان هر روز خالی و خالی تر می‌شود تا دیگر جز یک مشت خاطره‌ی خاک‌گرفته از گم کرده ها، چیزی در آن باقی نمی‌ماند.
      

        خورشید آروم آروم ناپدید می‌شد و به آسمون رنگ سرخ می‌پاشید،درست مثل یه خودکشی،هنگام غروب انگار خورشید شاهرگش رو می‌زنه و ما با دیدن جون دادنش غمگین می‌شیم.