۲/۵

واقعا نمیدونم ۲ ستاره خوبه یا باید کمترش کنم ... 🤔

خب به لطف فضای مجازی فکر می کردم با یه پدیده طرفم ولی متاسفانه با یه داستان معمولی با شخصیتای معمولی تری سروکار داشتم.

وقتی داشتم لیست کتابایی که از نمایشگاه کتاب می خواستم بخرم رو می نوشتم، اولین کتاب راز رخشید برملا شد بود. در این حد دوست داشتم بخونمش.

متاسفانه داستان برای من کاملا قابل پیش بینی بود و رازی که انقدر مهم بود که تو اسم کتاب هم اومده بود، اصلا ... انصافا، رازی که برملا شد اون بود؟! (به راحتی میشد حدس هست این راز چیه و من کاملا مطمئن بودم قضیه چی بوده.)

دفعاتی که داستان به گذشته برمی گشت و از عشق علی و رخشید می گفت، برای من خیلی جذاب نبودن. یا بخشایی که درباره لوله کشی ساختمون و اینا بود خیلی کش داده شده بودن.

عشق بین علی و رخشید که انگار عشق افسانه ای بود و نمونه نداشت، اصلا خوب به تصویر کشیده نشده بود و برای من هیچ کدوم از شخصیتا عمیق نبودن و از سطح فراتر نرفته بودن و نتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. در حدی که اگه همشون می مردن بعید میدونم برام مهم بود.

من شخصا این کتاب رو به هیچ کس پیشنهاد نمیدم ولی در کل اگه می خواید این کتاب رو بخونین، بدونین که با داستان معمولی و شخصیتای معمولی سروکار دارین. شاید در این صورت برعکس من واقعا دوستش داشته باشین.
        

          موتاجان می‌گفت همه‌ی آدم‌ها یک منِ دیگر توی وجودشان هست که هیچ ربطی به منِ حاضرشان ندارد.
او اعتقاد داشت آدم‌های ترسو یک شجاع درونشان زندگی می‌کند، آدم‌های خجالتی یک منِ بی‌آبرو دارند، آدم‌های صبور یک منِ طغیانگر، و آدم‌های پرجنب و جوش یک افسرده تو وجودشان خواب است و فقط کافی است طی یک فرایند یا توی یک موقعیت به‌خصوص بیدار شود.
[بخشی از کتاب]
        

          معلّم ادبیاتمان همیشه گوشزد می‌کرد رویاهایتان را بنویسید. مدام می‌گفت شما با نوشتن آرزو هایتان به آنها قدرت تبدیل شدن به واقعیت می‌بخشید.اما مشکل اینجا بود که من عقده های کودکی ام را با رویا اشتباه گرفته بودم، یعنی خیلی فرصت نداشتم فکر کنم ببینم رویایم چیست. تا میخواستم حرف معلم ادبیاتم را هضم کنم زنگ بعدی فرا میرسید و باید مشغول تاریخ میشدم و مشغول جغرافیا و چیزهایی که در عین حال به من مربوط نمی‌شد، اما بسیار هم ربط داشت.
        

          علی سلطانی یکی از نویسنده هایی که پیش از نوشتن این کتاب به نوشتن متن های تاثیرگذار خوب توی فضای مجازی معروفه
و لزوما هر کس در نوشتن داستان های کوتاه یا متن های خوب موفقه دلیل نمیشه در نوشتن رمان هم همونقدر توانمند باشه
و دلیل شهرت این کتاب که به چاپ بیست و یکم هم رسیده همینه به نظر من!
با توجه به اسم داستان حین خوندن کتاب مدام منتظر بودم یک اتفاقی بیفته ، اما تا حوالی صفحه 100  داستان مرور خاطرات اشنایی با جزییات بود و بعد گره اصلی داستان ، جوری بود که با توجه به توصیفات نویسنده می فهمیدی جریان چیه و حقیقتا رازی نبود که بر ملا بشه ...
و پایان بندی کتاب هم شبیه فیلم های ایرانی بود 🙃🙃
        

          "رُخشید در ابتدا برای من دنیایی از ابهام بود و من مانند مسافری نابلد برای کشف این جزیره‌ی ناشناخته. برای شناختن این جغرافیای ناشناس پا در پر پیچ‌و‌تاب‌ترین مسیری گذاشتم که تا آن روز در هیچ جهانی تجربه‌اش نکرده بودم. من برای پیدا کردن حسی که درونم ریشه دوانده بود گم شدم."

بیایید واقع‌نگر باشیم، این کتاب تجربه اول نویسنده‌شه و معمولی‌ترین کتابی بود که تو زندگیم خوندم نه بد و نه خوب!
عرضم به حضورتون که بزرگترین مشکل این کتاب توصیفات بیش از اندازشه! یکی از مشکلاتی که تو قهوه سرد آقای نویسنده هم بود. نویسنده اومده یه عالمه جمله و متن قشنگ، عقاید روشن‌فکرانه و توصیفات بلند رو وارد داستان کرده. بله توصیف‌ها زیبان و جملات قابل تامل اما واقعا جاشون وسط اون داستان نیست! یه جاهایی انقدر توصیفات زیاد می‌شد که منِ خواننده رشته داستان رو از دست می‌دادم.
از این که وقت گذاشتم و کتاب رو خوندم پشیمون نیستم (هر چند خیلی شبیه فیلمای ایرانی بود)، به طور کلی ضعف‌هایی داشت مثلا یکی از شخصیت‌های فرعی و جذاب کتاب (موتا جان) عملا انتهای کتاب حذف شد، به نظرم لازم نبود حتما آخر و عاقبت تک‌تک شخصیت‌ها مشخص شه.
نمی‌دونم چرا اما به نظرم این کتاب شبیه نسل ماست! نویسنده‌های هر نسل از دغدغه‌های همون نسل می‌نویسن شاید ما واقعا هم‌چین آدمای سردرگم و سطحی‌ای هستیم!

پ.ن: یه ایرادی که به کتاب وارده "سیگاره" طرف خوش‌حاله سیگار می‌کشه، ناراحته سیگار می‌کشه... چه خبره آقا؟! نکن، نکنید برای سلامتی خطر داره! :/