از نظر شخصیه من کتاب خیلی خوبی بود.
 نمی‌دونم هدف نویسنده از نوشتن این کتاب چی بود. اما با خوندن این کتاب خوب می‌دونم که خانم گرمیون قلم توانمند و گیرایی دارن.
در داستان خیلی مو به مو همه اتفاق‌ها به هم ربط داره. همه اتفاق‌ها! اتفاق‌های کوچیکی که ما از اون‌ها می‌گذریم و می‌گیم که خیلی مهم نیست و به سرعت اون قسمت و می‌خونیم و رد می‌شیم. بعد تازه در صفحات آینده متوجه می‌شیم که:( عه! این صحنه‌هه هست. این بخش، این قسمتی که ازش زود گذر کردم و اصلا هم برام مهم نبودش! چه جالب!) اتفاقات داستان طوری بهم چسبیده و در کنار هم چیده شده که تو باید برای این که خودت اتفاقات و بفهمی باید کارآگاه بشی و مو رو از ماست بیرون بکشی.(از بس که خر تو خره) البته که احتمالا تو همون صحفات چهل تا نود(شاید هم زودتر) متوجه بشید که اون بچه، لوییز کی می‌تونه باشه. خانم گرمیون قلم‌شون طوری بود لذت می‌بردی. به طور غیر مستقیم همه اتفاق‌ها رو بیان می‌کرد. خیلی هم در داستان غافلگیری چیده. حتی تو برگه آخر، صفحه برمی‌گرده. 
اگر به درون‌ مایه کتاب بریم، به درس اخلاق‌های خوبی می‌رسیم. مثلا: دروغ نباید گفت. حتی برای کار مصلحتیِ کوچیک. خیانت کار خیلی خیلی  بدیه. مثل شپش و انگل گریبان کسی که خیانت کرده و خیانت دیده و دیگرانی که توش دست داشتن و اطرافش بودن و می‌گیره.
پایه داستانی کتاب سراسر از دروغ، خیانت، نفاق و جنگ بود. و این و تو درون مایه‌ش می‌شد دید که این‌ها رو بد نشون داده و نهی می‌کنه از این کارها. 
خلاصه‌اش اینه که کتاب خیلی خوبی بود. قلم‌شون توانا بود. رشته داستانی خوب بود. روان بود. از زبون چند شخصیت اتفاقات گفته می‌شد که می‌تونستی مثل یک دانای کل از اتفاقات خبر داشته باشی و عمیقا اون‌ها رو درک کنی. من این نقاط قوت کتاب رو خیلی دوست داشتم.✨
      

        صد صفحه اولیه داستان واقعا کسل‌آور بود. دوست داشتم سریع‌تر به بخش‌های هیجان‌انگیز و دلهره‌آور برسم. متاسفانه نترسیدم. فقط بعضی قسمت‌ها هیجان داشتم. داستان از صفحه صد و سی به بعد جالب می‌شه. خودم به شخصه تونستم ماجرا رو حدس بزنم. وقتی‌ هم که رسیدم به اون چپتر داستان که همه چی تموم شد و راز داستان برملا شد، با خودم گفتم دیدی همونی که من گفتم بود! دیدی؟
از اسم و  تصویر جلد کتاب، داستان رو می‌شه فهمید حول محور چی می‌گذره. برای یک بار خوندن شاید خوب باشه، شاید هم نه بد باشه.
اگر شخصی هستید که سریع ریدینگ اسلامپ می‌شید یا توی اسلامپ هستید این کتاب پیشنهاد نمی‌شه و قطعا نباید سراغش برید. تمام. 
      

        خیلی خوب بود✨
توصیفات عالی بود. ولی جای بهتر توصیف کردن در بعضی بخش‌ها دیده می‌شد.
از پنج ستاره چهار ستاره بهش می‌دم. اونم بخاطر علت خط بالا. 
پیشنهاد می‌کنم که به عنوان یک کتاب ایرانی فانتزی قشنگ نوجوان، خونده بشه. 
روال داستان روان و از کلمات ساده استفاده شده. این نوع نوشتن هرکسی رو به راحت‌خوانی دعوت می‌کنه.
 از 50 صفحه آغازین به بعد داستان تازه هیجان خودش رو می‌گیره و انگار موضوع داره  سر اصل مطلب می‌ره. 
جلد بعد رو هم می‌شه خوند، هم می‌شه که فقط این جلد رو خوند. اما جلد بعد رو به تنها نمی‌شه خوند حتما باید ابتدا جلد اول خونده بشه. 
خانم زهرا سعیدزاده، عاشقان و دوست‌داران کتاب شما به انتظار جلد بعد نشسته‌اند✨
لطفا هر چه سریع‌تر این بندگان خدا را از فراق کتاب‌‌تون نجات بدید😄🌸
      

        کتاب فوق‌العاده بود✨
نویسنده به خوبی تونست از جلد اول من و بکشونه و به نبرد هیجان‌انگیز ملکه‌ها برسونه.( با این‌که کندارا بلیک این قسمت رو خیلی با جزئیات توصیف نکرده ولی خوب بود. توقع بالاتری از توصیفات این نبرد و جنگ ملکه‌ها داشتم) 
هیجان بیست صفحه آخر عالی بود. جوری که از اتفاق پیش‌ روم ضربان قلبم نامنظم شد. هیجان و شاید کمی اضطراب داشتم چون نمی‌دونستم بالاخره مرگ شخصیت مورد علاقم داره می‌رسه یا نه. آرسینوئه از همون جلد اول ملکه مورد علاقه من بود. 
از جلد آغازین به این ملکه کله‌‌شق و بی‌فکر، همه می‌گفتن که تو در آخر می‌میری پس تلاشی برای زنده موندن نکن. خوشحالم که پایانش جوری برای آرسینوئه رقم خورد که حقش بود، حق انسانی هر آدم. فقط این وسط یکی خیلی مظلوم کشته شد. و اون میرابلای طفلی بود. واقعا حقش این نبود با اون آرزو‌های قشنگ و دلنشینش✨
حق کاترین هم این نبود. تقصیر پیتر بود. بلایی که پیتر سر اون توی ملک برچیا آورد اون رو به یه هیولایی که بر سلطنت نشسته تبدیل کرد. سه جلد بخاطر این موضوع تونست کشیده بشه( اغراق شد دیگه). شاید این سرنوشت رو الهه می‌خواست براش. ولی کاترین اون‌قدرا بد نبود، فقط ناخواسته اتفاقای زندگیش دست خودش نبود که بتونه به درستی رهبری‌ش کنه بلکه دست اطرافیانش بود. تنها تصمیمی که خودش کامل گرفت لحظه آخر زندگیش بود که جانش و فدا کرد. 
فقط می‌تونم بگم متاسفم که این‌طور مظلوم کشته شدی میرابلا. متاسفم آرسینوئه که انقدر تو رو بی‌موهبت می‌دونستن و دست کم گرفتنت. متاسفم که پیتر این بلا رو سرت آورد کاترین.