به من نگاه کن. به من نگاه کن. هیولای درونم دیگر خیلی بزرگ شده.

گرچه شاید حرفم حاشیه‌هایی ایجاد کند اما به نظر من کثیف‌ترین و خون‌ریز ترین قاتل‌ها آن‌هایی هستند که نتوانسته اند انسان‌های نامدار و بزرگی شوند؛ بنابراین با اعمال و جنایات وحشتناکشان نام خود را در تاریخ به یادگار می‌گذارند. هر دو گروه مثل دوقلوهایی هستند که مشترکات زیادی دارند اما هرکدام یک‌سوی جهان زندگی می‌کنند! کسانی که مرتکب قتل‌های غیرقابل‌تصور می‌شوند و کسانی که به موفقیت‌های بزرگ دست می‌یابند، هر دو خیالات و رویاها و جاه‌طلبی‌های عظیمی در دل دارند. و چون هر دو چنین چیزهای غول‌آسایی را درون خود نگه می‌دارند، تا زمانی که رویاهایشان را محقق نبینند، هرگز راضی و آسوده نمی‌شوند. هرچه امیدها و آرزوهای انسان بیشتر باشد، توانایی رسیدن به عظمت یا تبدیل‌شدن به جنایت‌کاری بی‌رحم هم در او بیشتر است.

آگاهی از زمان گذشته چیزی عجیب و گاه متضاد است. عاقلانه است اگر فرض شود سال‌هایی که به طور یکنواخت گذشته، یا در آن‌ها اتفاقی روی نداده پایان‌ناپذیر به‌نظر می‌رسند. باید این‌طور باشد ولی نیست. این‌ها سال‌های گرفته و غم‌انگیزی هستند که هیچ اثری از خود به جا نمی‌گذارند. دوران فعالیتی که زخم ماجراهای غم‌انگیز یا انفجار خنده و شادی در آن باقی مانده، درکی از زمان در خاطره‌ها ثبت می‌کند. چون زمان لازم است تا آدم آنچه این دوران را خاطره‌انگیز کرده است به یاد بیاورد. حوادث نشانه‌هایی هستند برای حافظه. از نشانه‌ای به نشانه دیگر، زمانی وجود دارد که سپری شده. از هیچ به هیچ، جز فضایی تهی چیز دیگری یافت نمی‌شود.

"ناراحتی تعبیر درستی برای حالش نیست. به تجربه دریافته است که آدمی چه آسان می‌رنجد. اما رنجش هم تعبیر درستی نیست؛ این چه‌جور رنجشی است که تقریبا به پیشوازش می‌رود، و از این‌ که او می‌تواند برنجاندش خوشحال است؟ بله، اگر او اینجا بود، به او می‌گفت، ببین چه به روزم آورده‌ای، من حتی به این هم راضی‌ام." - شکوه زندگی