اولین بار بود که داستان کوتاه از آگاتا میخوندم و تجربه ی جدیدی بود
مثل ( تقریبا ) هر کسی که این کتاب و خواسته بخونه منم اولش فکر میکردم که کل داستان راجع به شیرازه و حتی وقتی متوجه شدم که فقط یکی از داستان هاش راجع بهشه واقعا ناراحت شدم
به طور کلی ژانرش و نمیتونم بگم جنایی
میتونم بگم معمایی/روانشناسی طور بود
برعکس خیلیا که میگفتن از شخصیت پارکر پاین خوششون نیومده من اتفاقا با شخصیتش حال کردم
داستان ها بعضیاشون خیلی ساده و بعضیاشون متوسط بودن
به طور کلی اونطوری نیست که خیلیییی ذهنتون و بخواد درگیر کنه
چیزی که این کتاب بهتون کمک میکنه تا یاد بگیرید بیشتر شخصیت آدم هاست
و اینکه اگه یکی از اون شخصیت ها رو دارید چطوری میتونید خوشبخت باشید
راجع به اون داستانش هم که راجع به شیرازه
خیلی صحبت خاصی راجع به خود ایران نمیکنه
صرفا یه اتفاقی اونجا می افته که حتی شخص اصلیش هم ایرانی نیست
یه سری داستان هاش رو با علاقه میخوندم و یه سری از داستان هاش رو واقعا مجبورا جلو میرفتم
ولی داستان مورد علاقم داستان آخر بود