از دردی که می‌کشید ؛میدانست که نمرده است.

زبان به چه کار آید؟اشک چه می‌تواند بکند؟قلب چگونه در سینه بماند؟نفس چگونه بیرون بیاید؟حبیب یاری کن!اینجا جای سخن گفتن توست.تو چیزی بگو.مرا دست بگیر در این اقیانوس بیکران محبت! من ندیده‌ام!نچشیده‌ام.کسی تا به حال این همه محبت یکجا و یک بغل به من هدیه نکرده است.کاری بکن حبیب!چیزی بگو!

حبیب! این چه گاه خفتن است؟بیا ببین در دل دختر رسول خدا چه می‌گذرد!؟ما خفته و زینب پریشان است ، ما در آرامشیم و عرش ناآرام است ، فلک آشفته است ، ملک بی‌قرار است.ما مرده‌ایم مگر که حیات مضطرب است ، آفرینش در تب و تاب است ؟بیا ، بیا کاری کنیم حبیب ، حبیب بن مظاهر بیا خاکی به سر کنیم...!

در شهر شلوغ ما تماشا دارد تنهاییِ دسته‌جمعیِ آدم ها...

کتاب ها من را به جاهای دیگری می بردند که هیچ وقت نمی توانستم بروم. آنها اعترافات افرادی را که هرگز ندیده بودم و زندگی هایی که شاهد شان نبودم به من منتقل می کردند. احساساتی که هیچ وقت نمی توانستم درکشان کنم و حوادثی که تجربه نکرده بودم در تک تک جلد هایشان وجود داشت.ذات آنها کاملاً با برنامه ها یا فیلم های تلویزیونی تفاوت داشت.