آن‌قدر در جایم جا به جا شدم که خواب نفر کناری‌ام هم سبک شد. از تکان‌هایش می‌فهمیدم. _تا حالا روی زمین نخوابیدی؟ بی‌بی هاجر بود که همچنان به سقف چادر نگاه می‌کرد. _نه. _اگه خیالت تخت باشه،روی زمینم خوابت می‌بره.

_همین که تو کنارمی،دردام کم می‌شه،مثل یه دارو. گفت:((وسط زلزله دلبری می‌کنی،ولی دارو بودن برای درد کسی که دوستش داری،هم شیرینه هم نگران کننده.)) _چرا نگران کننده؟ _آدما وقتی خوب می‌شن،دیگه دارو مصرف نمی‌کنن.مگه نه خانم پرستار؟ لبخند عمیقی زدم و گفتم:((اما من یه بیمار لاعلاجم که همیشه نیاز به دارو داره.))

اوضاع دل‌ما و وطن یکسان است. چاره،وصال است؛هم وصال ما به شما و هم وطن به قانون و نظم. جواب کاغذ بفرستید که در این کنعانِ برادرکُش،دلمان به بوی پیراهن عزیز مصر‌ نشینمان خوش است.