وای این کتاب چقدر ناراحت کننده بود اینکه واقعا چطور یه دکمه باعث ویرانی زندگی یه نفر میشه خونشون، خیابون هاشون، کارشون رو، خانوادشون، حتی زندگیشون رو ...،واقعا تصمیم یه نفر باعث چه چیزهایی میشه ... 

یه قسمت کتاب مترجم میگه که برخلاف دیگر کتاب ها این کتاب و داستانی که جان هرسی نوشته خبری از فرمول های فیزیک نیست و چی مهم تر از جان آدم های بی گناه. در جنگ، آدم های عادی تنها کسانی هستند که نابود می شوند نه بقیه افراد قدرتمند و سیاستمدار، آن ها همیشه راه فراری دارند اما اون ها چطور ؟ دختر ۱۳ ساله ایی که با دوستانش در راه رفتن به مدرسه بود مثل بقیه روز ها اما اون روز فرق داشت و حصار میوفته روشون و تنها بازمانده او است، ایا می تونه دیگر مثل سابق باشد؟ احساساتش چطور؟ دوستانش رفتند اون هم فقط به خاطر یک بمب. 

هرکس صحنه های متفاوتی دید و احساس کرد و بازمانده ها بیشترین بازنده این ماجرا به حساب می آیند، در این کتاب هم به واضح ترین شکل ممکن از نگاه شش بازنده ( بازمانده) به ماجرای تلخ نگاه می کنیم که چطور خوش شانس بودنشون موجب شد اینارو تجربه کنند، هرچند با تمام این ها ما هیچوقت نمی توانیم درک واقعی و کاملی از چیزهایی که بازمانده ها پشت سر گذاشتند رو بفهمیم.
      

        راستش من تاحالا عاشقانه ی کلاسیک نخونده بودم و واقعا باید بگم، خیلی دوسش داشتم با اینکه اصلا طرفدار عاشقانه نیستم انگار داشتم یک فیلم به سبک بهاره و اروم و به همراه چاشنی عاشقانه ی ملایم که بعد ها به عشقی شور انگیز تبدیل میشه می دیدم، همه چیزش رو دوست داشتم چون با جزئیات می گفت و تصور کردن راحت بود و انگار خودت هم در مراسم رقص ها یا پیاده روی ها شرکت داشتی. توصیف لباس ها، حرف زدن ها، جشن ها، همه چیز به طور عالی ایی قشنگ بود واقعا قلم خانم جین آستین زیباست و از ترجمه ی خیلی روان و خوب آقای رضا رضایی هم نباید جا موند، خلاصه من کلی لذت بردم و شاید دوباره برای وقت ازاد و در اومدن از ریدینگ استامپ این سبک از رمان هارو بخونم.
      

        راستش اگه کسی رو دوست داشتم، بهش این کتاب رو هدیه می دادم چون خیلی طراحی بامزه و جالبی داره، با مفهوم قشنگ.
      

        روزهای تاریک بعد از جنگ دست کمی از روزهای خود جنگ ندارن و مردم عادین که مجبورن با فقر و حس پوچی زندگی کنن، داستان این کتابم زندگی یک خانواده رو نشون میده که جنگ چه تاثیری روش گذاشت و چه حسرت رو تا ابد در دل هاشون نگه داشت...
      

        پیچیدگی داستان و هیجانش بسیار خوب بود 
خانم آگاتا بازم با پایانش شوکم کرد.
      

        این دومین داستانی بود که از گوگول خوندم و واقعا طنز عجیبی داشت، دوستی ای که تنها با یک غاز گفتن تمام شد، اما یک چیز برام سوال باقی موند، در نامه ای که که ایوان نیکیفورویچ به قاضی داد، گفته شده بود که قصد ایوان ایوانویچ از داشتن اسلحه کشتن اوست اما در صورتی که اینطور نبود،اگر در مهمانی شهردار حرف هاشون به صورت واضح تر گفته می شد شاید دوستیشون دوباره شکل می گرفت اما خب گوگول مثل همیشه تصمیمش رو گرفت و داستان رو به نحوه ی امضای همیشگیش تموم کرد، یعنی خیره کننده و پوچ به قول آقای گری سال مورسن.

در بخش اخر کتاب حرف های گری سال مورسن رو در باب زندگی شخصی گوگول و کتاب های دیگرش نوشته شده اما بنظرم تا وقتی کتاب های شنل، یادداشت های یک دیوانه، دماغ، نفوس مرده و بازرس رو نخوندید نرید سراغش چون اسپویل داره.
      

        بسیار عالی بود .