گاهی مشکلات اونقدر بزرگن که برای آدم دل و دماغ نمی‌مونه. گاهی تنها راه بهتر کردن اوضاع اینه که به خودت فرصت بدی یه خرده غمگین باشی .

فکرمیکردم اگر برگردم خانه نگرانی هایم تمام میشود،اما هرجا که میرفتم همان مشکلات را داشتم، چون هنوز خودم بودم؛ نگرانی به آدم ها سنجاق میشود، نه به مکان ها.. .

من فهمیده بودم که عشق موهبتی والاست؛ کلمه ای وصف ناشدنی که در چهارچوب حروف محبوس شده است.

در قاب عکس،ما سه نفر در کنارهم بودیم.گاهی در رویایی بی معنی غرق میشدم و فکرمیکردم آنها به سفری طولانی رفته اند.اما این را هم میدانستم که این سفر پایانی ندارد. آنها همه ی دنیای من بودند.. .

چقدر دلم میخواست آن لحظه را توی یک شیشه میریختم،درش را میبستم و برای همیشه با خودم نگه میداشتم...آن وقت میتوانستم هروقت که دلم خواست، در شیشه را باز کنم و با تمام وجود دوباره حسش کنم.