کتابی که آب رود آمازون را زیاد کرده است. بس که مردم برزیل و جهان را گریانده است. 
کتابی که یک صفحه آن شما را می خنداند و یک صفحه بعد شما را می گریاند.
این کتاب را به یکی از خانم های فامیل معرفی کردم. یک هفته بعد گریه کنان و فین فین کنان به خانه مان زنگ زده بود و تشکر می کرد که این کتاب گریه دار را بهش معرفی کرده بودیم.
ما هیچ، ما نگاه
      

        کتابی دیگر از فهرست دیوانه های پست مدرن. 
کتابی متفاوت که نشان دهنده نسل یاغی دهه هفتاد آمریکا است. 
حیف که نویسنده اش نتوانست بار زندگی را تا انتها تحمل کند.
      

        کتابی خوشخوان درباره جامعه هند. پسر با استعدادی که در جامعه به شدت بسته هند به دنبال راهی برای بالا رفتن است.
      

        یک عاشقانه ملس متفاوت
عاشق این کتاب خواهید شد
      

        قلم ساده و روان و خوشخوان آقای سید آبادی در کنار تصاویر جذاب فرزانه نیشابوری خوش نشسته تا کتابی خلاقانه و بامزه  در کتابخانه ها بنشیند. از آشنا شدن با کوروش صغیر در تهران امروز با جملاتی آهنگین لذت خواهید برد.
      

        نصر خیلی ماه بود. اصلاً به اندازه ی یک بابا مردم را دوست داشت و برای شادی و راحتی مردم، از صبح تا شب و از شب تا صبح، مشغول کار بود. همه اش لبخند می زد و خیلی زود دشمنانش را می بخشید و طلاهایش را الکی این ور و آن ور خرج می کرد. دوره ی او از آن دوره هایی بود که خودش شاد بود و به مردم خیلی خوش گذشت. خیلی دوست داشت که همه فارسی صحبت کنند و کشور آباد باشد. اگر چه دماغش بیش از حد رشد کرده بود، ولی تا هزار سال بعد از او بیشتر شاه ها به او حسودی شان می شد و سعی می کردند مثل او باشند.
      

        محمود یکی از قلدرترین شاه های ایران بود. مالیاتی که می گرفت بالاترین رقم بود. مشکلش این بود که مثل همه شاه های تاریخ دوست داشت در همه چیز دخالت کند. محمود در خانواده ای به دنیا آمد که همه شان گُنده بودند. از بچگی خیلی دوست داشت شاه باشد و هی دستور بدهد. اول پیش بابایش کمی پادشاهی تمرین کرد. بعد روش های جنگیدن را یاد گرفت و خیلی زود برای خودش شاه بزرگی شد. خانواده ی محمود اینا از قبل می دانستند که هندوستان مثل خزانه ی بانک مرکزی پر از طلاست. هر سال یک سری به بانک شان می زدند و جیب هایشان را پر می کردند. محمود مقداری از طلاها را خرج شاعرها می کرد و مقدار زیادی را برای خودش پس انداز می کرد. دوست داشت دانشمندهای زیادی دور و برش باشند. خیلی زود به قلدر خاورمیانه و بچه پرروی محله تبدیل شد. هیچ کس نمی توانست او را شکست بدهد، بجز فرشته ی کوچولوی مرگ.
      

        من خودم عاشق یعقوبم. چون آدم خودساخته ای بود و تا آخرش مثل یک نظامی زندگی کرد. از آن هایی که شش ماه پوتینشان را از پا در نمی آورند. اَه! پیف پیف! 
یعقوب از اول اولش از یک نفر بدش می آمد. آن یک نفر خلیفه ی بغداد بود و قدرت مندترین آدم روی زمین. یعقوب از وقتی یک بچه ی این قدّی بود، تصمیم گرفت حال خلیفه را بگیرد. از کارگاه قابلمه سازی بابایش کم کم بچه محل ها را جمع کرد و برای خودش لشکری راه انداخت. اول سیستان و بعد کرمان و بعدش خراسان و شیراز را گرفت و خیلی یواش خودش را به خلیفه نزدیک کرد. نزدیک بود که خلیفه را بگیرد ها! ولی بدشانسی آورد و هم چین لحظه ی آخر یک ذرّه شکست خورد. 
این کتاب را تقدیم کرده ایم به مرحوم استاد ابراهیم باستانی پاریزی
      

        این کتاب جلد چهارم از مجموعه خوشمزه های تاریخ ایران است. 
در این جلد به بررسی ظهور و اوج و سقوط سلجوقی ها پرداخته ایم. 
ملکشاه سلجوقی خوش تیپ خاورمیانه بود. خوشبخت لعنتی! حیف که آن زمان ها موبایل نبود و گر نه بیشتر از نود درصد دخترهای دبیرستان های خاورمیانه عکسش را توی وال پیپرشان می گذاشتند. البتهیک مشکل دیگر هم بود:  آن زمان دبیرستانی در خاورمیانه نبود. 
ملک وسط گله ی گاو و گوسفندها به دنیا آمد، ولی خیلی زود از آقاجانش شاهی را یاد گرفت. این بشر اصلاً آرام و قرار نداشت. دائم در خاورمیانه برای خودش گردش می کرد. ایران را از یک طرف تا مرز چین و از آن طرف دیگر تا دریای مدیترانه و از پایین تا یمن و از بالا تا روسیه پهن کرد. آن قدر قوی بود که خلیفه از ترسش هر چه می گفت، عمل می کرد. بس که خوش  شانس و لعنتی بود، یکی از بهترین وزیرهای تاریخ ایران یعنی خواجه نظام برایش کار می کرد و اصلاً خودش لازم نبود، زحمت زیادی بکشد. 
«
      

        کتاب دوم آقای ساکر است که خواندم. باز هم آموزنده. باز هم درباره بچه هایی که نمی دانند چه کار کنند و از دنیای دیگران سر در نمی آوردند. نسبت به کتاب دیگر نویسنده یعنی«آخرین گودال» دنیای ملموس تر و محسوس تری را نشان می دهد. جنبه فانتزی کمتری دارد ولی آموزندگی بیشتری دارد. من کتاب آخرین گودال را از این یکی بیشتر دوست داشتم.
      

        با این نویسنده از طریق این کتاب آشنا شدم. نویسنده خیلی خاصی است بعد هم کتاب «ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر» را خواندم. به نظر من این کتاب آخرین گودال بهتر از کتاب ته کلاس ردیف آخر است. نویسنده خیلی خلاقی است و آن زمان که آخرین گودال را می خواندم به نظرم بهتر از هری پاتر آمد و تعجب کردم که چرا کتاب مهجور است و آن طور که باید مورد توجه نیست. یک کم جهانش برای بچه های ایرانی یا حتی سایر جهان ناآشناست. شاید برای این آن طور که باید مخاطب ندارد.