کتاب حاضر چند جستار دربارهٔ رابطهٔ اورهان پاموک با پدرش می‌باشد.
جستارهای خوبی که احساسات عمیق و لحظات تلخ و شیرین کودکی را دربردارند. متن سوم هم سخنرانی او برای نوبل ادبیات ۲۰۰۶ است که نکات جالب و آموزنده‌ای دارد.
پاموک در کل کتاب از الهام‌بخش بودنِ پدرش بر نویسندگی و تأثیر ادبیات بر زندگی می‌گوید.
در بخشی از کتاب به موضوعات ادبیات امروز اشاره می‌کند. او معتقد است به جای بیان دردهای ابتدایی چون فقر و کمبود غذا باید به توصیف احساساتی چون ترس از نادیده‌شدن و خود را بی‌ارزش دانستن، خُرد شدن غرور جمعی ملت‌ها، تحقیر و احساس عقب ماندن از جهان، سرکوب رویاهای جمعی و غرور ملی پرداخت.
پاموک مخاطب را در خلال تجربه‌های مشترک، جذب متن می‌کند و نثری خواندنی و صمیمی دارد. آنقدر که مشتاق خواندنِ کتاب "نام من سرخ" شدم؛ اگرچه موضوع متفاوتی دارد.
        

          وقتی نام من سرخ رو اتفاقی از پاموک  خوندم کنجکاو شدم که ازش کتاب های بیشتری بخونم، دومین چیزی که ازش خوندم این کتاب بود و دوران کودکی خودش رو روی کاغذ آورده بود، به نظرم جالب بود
و من از خوندنش پشیمون نیستم
        

          این‌ها همه باید یادآور این باشد که نوشتن و ادبیات عمیقا وابسته است به فقدانی که زندگی‌مان حول آن در گردش است، به احساس خوشبختی و گناه.
.
در این کتاب که بیشتر به یک خاطره‌گویی می‌ماند پاموک علاوه بر بیان خاطراتی از پدرش سعی در به رخ کشیدن و صحبت از اهمیت ادبیات در زندگی و بیان وظیفه‌ی اصلی ادبیات دارد. او می‌خواهد پدرش را میان خاطراتش از دوران کودکی تا زمانی‌که نویسنده می‌شود، کشف کند و بشناسد. او به این بهانه سری به دنیای نویسندگی و نوشتن و دلایلی که آن‌ها برای اینکار دارند، می‌زند.
        

          گاهی شاهکارها فقط ۷۲ صفحه‌اند و در قطع پالتویی.
        

          کتاب حس عجیبی داره. هم حس خوب داره هم حس غم چیزهای از دست رفته (در واقع همون نوستالژی). 
قسمت‌هایی از کتاب توصیفات پاموک در مورد پدرش منو یاد مادرم می‌انداخت.
خیلی کم حجمه و توی یک ساعت می‌شه خوند.