یادداشت مریم محسنی‌زاده

        کتاب حاضر چند جستار دربارهٔ رابطهٔ اورهان پاموک با پدرش می‌باشد.
جستارهای خوبی که احساسات عمیق و لحظات تلخ و شیرین کودکی را دربردارند. متن سوم هم سخنرانی او برای نوبل ادبیات ۲۰۰۶ است که نکات جالب و آموزنده‌ای دارد.
پاموک در کل کتاب از الهام‌بخش بودنِ پدرش بر نویسندگی و تأثیر ادبیات بر زندگی می‌گوید.
در بخشی از کتاب به موضوعات ادبیات امروز اشاره می‌کند. او معتقد است به جای بیان دردهای ابتدایی چون فقر و کمبود غذا باید به توصیف احساساتی چون ترس از نادیده‌شدن و خود را بی‌ارزش دانستن، خُرد شدن غرور جمعی ملت‌ها، تحقیر و احساس عقب ماندن از جهان، سرکوب رویاهای جمعی و غرور ملی پرداخت.
پاموک مخاطب را در خلال تجربه‌های مشترک، جذب متن می‌کند و نثری خواندنی و صمیمی دارد. آنقدر که مشتاق خواندنِ کتاب "نام من سرخ" شدم؛ اگرچه موضوع متفاوتی دارد.