عنوان کتاب برگرفته از مقاله‌ای است با عنوان «شاید بخواهید با همسرم ازدواج کنید» که ایمی همسر جیسن در روزهای پایانی عمرش در روزنامه نیویورک‌تایمز منتشر کرد.
جیسون روزنتال در این کتاب از روزهای عاشقانه زندگی مشترک خود و روزهای سوگواری در فقدان ایمی میگوید. اینکه چطور توانسته فضای خالی پس از مرگ او را پر کند و طوری زندگی کند که همسرش دوست دارد.
راستش ایده مقاله ایمی برام جالب بود. به خصوص جسارت نویسنده. اینکه تو روزهای پایانی عمرات برای دیگران از ویژگیهای همسرت بگویی و از خوانندگان خود بخواهی به همسرت کمک کنند تا بعد از تو طعم عشق را باز هم بچشد
        

          این کتاب رو فقط برای این خوندم که یک روز طاقچه رایگانش کرده بود. فکر نمی‌کردم کتاب خوبی باشه؛ اما وقتی شروعش کردم هی بیشتر و بیشتر خوندمش. 
‌
این کتاب در واقع یک کتاب خاطرات یا شاید هم زندگی‌نامه‌ست. در مورد داستان یک زوج ظاهراً معمولی از زمانی که با هم آشنا می‌شن تا موقعی که ازدواج می‌کنن و بچه‌دار می‌شن و با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کنن. 
‌
به قدری صمیمی و قشنگ نوشته شده که باهاش گریه کردم و خندیدم. خیلی زیبا بود. اسمش شبیه کتاب‌های «زرد» به‌نظر می‌رسه اما حتماً باید تا آخر بخونیدش تا متوجه بشید چرا همچنین اسمی داره...
        

          هیچ چیز خاصی نداشت.
شرح کتاب واقعیه.
خانم نویسنده ای در اواخر عمرش یادداشتی رو منتشر میکنه به این مضمون که شاید با شوهر من ازدواج کنید و همین باعث مشهور شدن و داغ شدن این  داستان میشه.
حالا کتاب نوشته همسر نویسنده است  و سعی داره  داستان زندگی با همسرش و اینکه چجوری با مرگش دست و پنجه گرم کرده و بعد از مرگش با این غم کنار اومده رو شرح بده که در مورد همین کنار اومدن با غم از دست دادن هم  هیچ نکته خاصی نمیگه.
کلا اینکه خوب نبود.
ولی ترجمه خیلی روان بود.
        

          خواندن ماجراهای یک ازدواج سنتی که حاصلش یک عشق رویایی است لذت بخش بود،خواندن لحظاتی که جیسون از زندگی مشترکش با ایمی تعریف می‌کرد لذت بخش بود و مرگ ایمی هم خیلی غم انگیز بود. به نظرم کتاب باید در اوج و زمانی که جیسون داشت لحظات مرگ ایمی رو تعریف می‌کرد، باید تموم می‌شد، بخش‌های پایانی بعد از مرگ ایمی که جیسون داشت تعریف می‌کرد که چطوری توانست خودش رو دوباره با زندگی وفق بده برای من زیاد جالب نبود. در کل برای یک بار خواندن بد نیست.
        

          ادای دین یک شوهر  داغدیده به زن زندگیش. و یادآوری و مرور یک زندگی ۲۶ ساله.