داستان هفت روز از زندگی دختری به نام پیلار که با پذیرفتن دعوت یک کنفرانس از طرف دوست دوران کودکی اش از زندگی روزمره و تکراری خودش خارج میشه و زندگی تازه ای رو شروع میکنه که سرشار از ناشناخته هاست

داستان اصلی کتاب زیادی کلیشه ای و خسته کننده بود اما جنبه ای از کتاب که برای من از جذابیت ویژه ای برخوردار بود قسمتیه که به ساختار دو قطبی خدواند و جنبه های مادینه ی او پرداخته . اینکه برخلاف باور بسیاری از مذاهب ، خداوند همزمان هم مرد هست و هم زن ، و نه فقط مرد
در این ساختار دو قطبی ، قطب مادرانه و مادینه پرورش دهنده ی عالم رویاست و به جنبه های فلسفی از قبیل عشق و هنر و لذت می پردازد و در مقابل قطب پدرانه یا نرینه که اصولا عملگراست به جنبه های تفکر و منطق گرایش دارد

این اولین کتاب از سه گانه ی"در روز هفتم" هست که توسط  كوئيلو نوشته شده و به نظرم نسبت به موضوع  و زمان نوشته شدنش زیاد هم کتاب بدی نبود
        

          در ساحل رودخانه‌ی پیدرا ‌کتابی است درباره‌ی اهمیت ایثار. پیلار و دوستش شخصیت‌های خیالی هستند. اما می‌توانند نمادی باشند از درگیری‌هایی که هر یک از ما در جستجوی «نیمه دیگر» تجربه کرده‌ایم. دیر یا زود باید بر ترس‌های خویش غلبه کنیم. چون راه معنویت از طریق تجربه‌ی روزمره‌ی عشق می‌گذرد. توماس مرتون راهب می‌گفت: «راه زندگی معنوی چیزی جز عشق نیست. انسان برای نیکی کردن یا کمک یا حمایت کردن دوست نمی‌دارد. اگر این‌طور باشد ما دیگری را به عنوان یک شیئی تلقی می‌کنیم و خود را شخصی سخاوتمند و عاقل می‌دانیم این هیچ ربطی به عشق ندارد. عشق ورزیدن یعنی یکی شدن و پیوستن به دیگری و در او جرقه‌ای از خداوند را یافتن».


کتاب ماه ادبیات، سال یکم، شماره‌ی یکم.
        

          خیلی کتاب قشنگیه .. فوق العاده اس
        

          متن منسجم و خوبی است و باز هم در دنیای مسیحیت و جادویی آمریکای لاتین و مذهبهای من درآوردی کنار ادیان!! دنیای این کتاب که مشغول وارد کردن زن در عالم روحانیت مسیحی است ربطی به ذهن و دل انسان ایرانی ندارد. انسانی که موحد است و دغدغه ی دوگانگی و سه گانگی و رهبانیت و مشکلات کلیسا را ندارد و در اسلام او، خدا در آیه 253 آل عمران به مادر مریم میگوید مرد مثل زن نیست (در برتر خواندن زن). توصیه من نخواندن آثاری اینچنین است و به روزش میشود کارهای شافاک که مشغول نقد هیبریدی (در قالب رمان و نه به صورت مقالات و مطالعات و مقابلات) عالم اسلام و تصوف است.
        

          کنار رود پیدرا نشستم و گریه کردم



آه خدایا،
کاش می توانستم دلم را از سینه بیرون بکشم و به جریان آب بسپارم..
اگر این طور می شد دیگر نه درد و رنجی داشتم و نه خاطره ای..



امید است که اشک هایم جاری و در دور دست ها به هم بپیوندند تا عشقم هرگز نفهمد که برای او گریه کرده ام..



غم و اندوه پایان همه قصه هاست..

***

ترجمه بهناز سلطانیه رو خوندم و خیلی خوب بود..
        

          کتاب خوبی بود. نمی‌تونم بگم فوق‌العاده بود ولی ارزش خوندن رو داشت و خب طبق معمول پائولو کوئیلو کسیه که دید من به چیزهای مختلف رو عوض می‌کنه. حرف‌های آخر داستان رو خیلی دوست داشتم. در‌ کل برای یه بار یا شاید هم دو بار خوندن کتاب خوبیه. حس می‌کنم از اون کتاب‌هاست که توی سن‌های مختلف برداشت‌های مختلف ازش می‌شه. لذت بردم💜