خانواده‌ها پیشینه، تجربه و خون مشترکی دارند؛ خصیصه‌ای که در روابط دیگر، این‌قدر پررنگ نیست. فردی که در تمام طول عمرمان می‌شناخته‌ایم، قابل جایگزینی نیست. مهم‌تر از آن، کسی که در تمام طول عمرش ما را می‌شناخته، قابل جایگزینی نیست. به زحمتش می‌ارزد که این روابط را - با وجود همه چالش‌ها - بپروریم، غنا ببخشیم، ایستادگی کنیم و قدر چیزهای مثبتی را که از آن‌ها نصیبمان می‌شود، بدانیم.

... ما اسم این نگرش را «تلهٔ تو همیشه/تو هیچ‌وقت» گذاشته‌ایم. روابط ما با اعضای خانواده‌مان از اولین سال‌های زندگی آغاز می‌شود، پس انتظاراتمان از رابطه با هرکدام‌شان طوری در ذهن‌مان حک می‌شود که هر رویدادی – ولو خیلی ظریف – معمولاً با همان الگو تطابق می‌یابد. باید به یاد داشته باشیم که همان‌طور که خودمان بزرگ‌تر می‌شویم و در طول زندگی تغییر می‌کنیم، اعضای خانواده‌مان نیز تغییر می‌کنند. اگر همواره به تصویر ذهنی‌ای که از آن‌ها داریم اطمینان داشته باشیم، شاید متوجه نشویم که چقدر تغییر کرده‌اند.

اگر بنا باشد یک تصمیم واحد بگیرید که به بهترین شکل ممکن ضامن سلامت و شادکامی‌تان باشد، علم می‌گوید باید پرورش روابط صمیمی را در اولویت قرار دهید.

در روزگار مدرن، به‌ویژه در جوامع نسبتاً مرفه، با نوعی «نوجوانی کش‌آمده» مواجهیم که گاه تا بیست‌وچندسالگی ادامه می‌یابد. جفری آرنت این دوره را «پیش‌بزرگسالی» نامیده است، دوره‌ای که در آن جوانان عمدتاً به والدینشان وابسته می‌مانند و کندوکاو می‌کنند تا جای خود را در دنیا بیابند. رشد بعضی از جوانان گویا در این دوره متوقف می‌شود، چون هرگز از حریم امنِ حمایت والدینشان دور نمی‌شوند.