این کتاب را بار ها و بار ها خواندم
        

          خب کتاب برام شبیه اسمش بود؛ جادویی.
همه‌ش به این فکر می‌کردم که کاش من هم یه جمله‌ی جادویی داشتم که تو مشکلات با خودم تکرارش می‌کردم‌. کاش همه‌مون داشتیم‌. مثل جمله‌ی گیل: سوپر کالیفراجیلیستیکا کسپیالیدوس!
هر صحنه داستان از زبان شخصیت‌های اصلی روایت میشه و این باعث میشه عمیق‌تر احساسات و نگاه‌شون رو درک کنیم و خودمون رو کنارشون ببینیم. 
ناراحتم که مری پاپینز رو نمی‌شناسم و نخوندمش. 
ولی گیل باعث شد برم تو کارش. 
برای ۱۱ سال به بالا دوست‌داشتنی خواهد بود:))
        

          شوکه می شی . . .
        

          -فقط اگر ماریا کمی باهوش‌تر بود؛ و زودتر می‌فهمید..-
خیلی داستان و شیوه روایتش و شخصیت‌ها رو دوست داشتم..
        

          پسر نه ساله ای که رفتار پدرش رو درک میکرد ولی پدرش درکش نمیکرد و طردش کرده بود.پدرش فکر میکرد فقط یه بچه کوچیکه ولی این پسر دنیایی داشت...
        

          قلبم فشرده شد برای گیل عزیز عزیزم. از اون کتابای نازی بود که تمام مدت فکرت رو درگیر می‌کرد و نمی‌تونستی بذاریش زمین چون اندوه و خوشی گیل و پدرش و حتی بقیۀ شخصیت‌ها چنان در قلبت نفوذ می‌کرد که انگار عزیزان خودت بودن. انگار خودت بودی. از لحاظ روایی هم خیلی دوست داشتم که از زبان شخصیت‌های مختلف بود. کلاً از کتابای این طوری خیلی خوشم می‌آد چون زاویه‌دیدهای مختلف خیلی به گسترده‌تر شدن لایه‌های داستان کمک می‌کنن و به‌نظرم همه‌ی مامان باباها و روان‌شناس‌های کودک و معلم‌هایی که با بچه‌ها سروکار دارن باید این کتاب رو بخونن چون کلی می‌شد ازش یاد گرفت. و در نهایت اینکه واقعاً شرمسارم که نه مری پاپینز رو دیدم نه خوندم و در اولین فرصت فیلمش رو می‌بینم حتماً.
مرسی رعنای جادویی که مثل همیشه با پیشنهادهات شگفت‌زدم‌ام کردی. *:
        

          تصویر سازی عالی