حالا که دوباره خوندم از خیلی از جلد‌های دیگه کمتر دوستش دارم، مثلا در برابر اسب شاخدار اصلا جذابیت نداره اما چه کنیم که برای لولین بار شخصیت کاپیتان هادوک‌ِ پیش‌بینی ناپذیر و دمدمی مزاج داستان با اون اخلاق های بدش که در تلاش برای ترک کردنشون هم هست گاهی، وارد میشه و شما نمیتونید به حماقت‌های وقت‌و بی‌وقتش نخندین...
هادوک با همه‌ی این صفات بهترین دوست تن‌تن و پشتیبان همیشگیه اونه، حتی وقتی معتقده که کاری بدترین کار ممکنه.
از این نظر خیلی ویژه و درجه یکه....
        

          این کتاب های تن تن فوق العاده هستند. این قسمتی است که با ناخدا هادوک دوست می شود
        

          ستاره‌ی بی‌بدیل مجموعه‌ی تن‌تن، کسی که اگر نبود قطعاً تن‌تن به شهرت امروز نمی‌رسید، ناخدا هادوک، از این جلد وارد قصه می‌شود. شاید اگر داستان را از اول به آخر می‌خواندم از ورود ناخدا شگفت‌زده می‌شدم اما چون جلدها به صورت پراکنده به دستم رسید و تقریباً از آخر به اول خواندم،‌ وقتی ناخدا را خسته و شکسته در آن کشتی دیدم، می‌دانستم کیست و قرار است در ادامه چه نقش مهمی پیدا کند. به همین خاطر از جذابیت قصه کاسته شد.


جلدهای محبوبم از مجموعه تن‌تن از اینجا به بعد آغاز می‌شود، به نظرم قبل از آن تن‌تن تنهاست و داستان تا حدی کچل است، طنزش کم است و کسی نیست که فحش بدهد و خرابکاری بار بیاورد. کلاً طنین انداختن ندای "لعنت بر شیطون" است که باعث می‌شود قصه جان بگیرد.


البته ناخدا علی‌رغم محبوبیتش شخصیت چندان سالمی برای کودکان و نوجوان‌ها نیست. اون دائم‌الخمر است، گرچه بعد از خرچنگ چنگال طلایی تا حدی درمان می‌شود اما همچنان به مصرف مشروب ادامه می‌دهد. جدای آن خیلی اعصاب ندارد و دائم فحش می‌دهد. احتمالاً اگر تن‌تن‌ امروز نوشته می‌شود از طرف خانواده‌ها و فعالان تربیتی به طور کل بایکوت می‌شد. اما در زمانه‌ی دیگری متولد شد و ما هم از نقص‌های ناخدا چشم‌پوشی کردیم و دل به خوبی‌هایش بستیم.
        

          ستاره‌ی بی بدیل نمایش وارد می‌شود.
از این قسمت جناب کاپیتان هادوک هم وارد شد. بیشتر خوش گذشت.
        

          خب به بخش های خوب داستان های تن‌تن نزدیک میشیم.با ورود کاپیتان هادوک عنصر طنز به شکل جادویی وارد ماجرا میشه و الفاظ طلایی کاپیتان شما را سر ذوق میاره....
،،خیار شور دریایی،،