ایدئولوژی ناسیونالیسم باستان گرای مبتنی بر ستایش از نژاد آریایی، فرضیه ای بی بنیاد و فاقد مؤیدات تئوریک و مستندات تاریخی روشن است که عمدتاً توسط استراتژيست های استعمار انگلیس و مشخصاً توسط نویسندگان فراماسونر و رسماً وابسته به استعمار بریتانیا [ یعنی افرادی چون «اردشیر ریپورترجی» جاسوس دولت انگلیس و عامل نایب سلطنه ی انگلیسی هند، «ابراهیم پورداوود» از مرتبطین با محافل فراماسونری و همکار سازمان جاسوسی بریتانیا در هند و دست پرورده ی زرسالاران یهودی و سرمایه داران به اصطلاح «پارسی» آن جا، «محمدعلی فروغی» مهرۀ سرسپرده و شناخته شده ی استعمار بریتانیا در ایران، «حسن پیرنیا مشیرالدوله» نویسنده فراماسونری که خود و تمام اعضای خانواده اش از وابستگان انگلیسی بودند و «میرزا نصر الله مشیرالدوله» که پدر او دلال قرارداد استعماری «دارسی» بود و حق الزحمه ی به دست آمده از این قرارداد، حسن پیرنیا و دیگر افراد این خانواده را به چهره های متمول و اشرافی ایران بدل ساخت] طراحی و تدوین گردید و به عنوان ایدئولوژی رسمی رژیم پهلوی جهت ترویج تجدّدگرایی سطحی و سکولاریسم و دین زدایی و اسلام ستیزی ترویج گردید.

اجمالاً و به عنوان يك هشدار مهم و صمیمانه باید گفت یک جریان مشخص مدافع ليبرال - سرمایه داری شبه مدرن در سالیان اخیر کوشش گسترده ای انجام داده تا جنبش دانشجویی را از محتوای انقلابی و عدالت طلبانه دین مدار آن تهی کرده و به کارگزار و پیاده نظام و گوشت دم توپ اغراض قدرت طلبانه لیبرال ها و سرمایه داری امپریالیستی جهانی تبدیل نماید و در این مسیر بعضاً از ضعف تئوریک و بینشی کنونی در فضاهای دانشگاهی، نفوذ و اساتید بی اعتقاد و کتب درسی نامناسب با آرمان ها و اعتقادات انقلاب، کارشکنی ها و ناراضی تراشی های طیفی از مریدان نفوذی و نارضایتی بحق دانشجویان از برخی ناکارآمدی ها بهره گیری می نماید.

نباید فراموش کرد که مروری بر هفت دهه جنبش دانشجویی به ما نشان می دهد که عدالت طلبی و رویکرد ضدامپریالیستی و به ویژه ضدآمریکایی و استقلال طلبانه اصلی ترین شاخص های برجسته جنبش دانشجویی بوده است و جنبش دانشجویی از هنگامی که تحت هژمونی و هویت اصیل اسلامی و به رهبری روحانیت شیعه به نقش آفرینی پرداخته، توانسته است که جایگاه مهم و تعیین کننده خود در مجموعه حرکت اعتلایی مردم ایران را به دست آورد.

جدی ترین حرکت اعتراضی علیه رژیم رضاشاه در فضای دانشگاهی سال های مورد بررسی[١٣١٣ تا ١٣٢٠]، اعتصاب دانشجویان دانشکده ی حقوق بود که در اعتراض علیه ریخت و پاش های مالی مدیریت دانشگاه جهت «آماده سازی فضا» برای دیدار ولیعهد وقت از دانشکده صورت گرفت. قضیه از این قرار است که در فضای آن سال ها که مردم در شهرها و به ویژه در روستاها در فقری وحشتناک به سر می بردند و متوسط حقوق یک کارمند میانه حال از ماهی ۱۲ تومان تجاوز نمی کرد، رئیس دانشگاه برای خوشبو کردن فضا هنگام دیدار ولیعهد وقت از دانشگاه، مبلغ ۱۲ هزار تومان فقط هزینه ی خرید ادوکلن برای معطر کردن سالن های دانشگاه ها نموده بود. در اعتراض به این وضع دانشجویان از رفتن به سر کلاس ها خودداری کردند[سال۱۳۱۶] تاوان سنگین این اعتراض با بازداشت ۲۰ دانشجو و اعدام پنهانی یک دانشجوی ۲۶ ساله ی دانشکده حقوق پرداخته شد.