یادداشت مریم السادات هاشمی

        این کتاب به ادوار جنبش های دانشجویی پیش از انقلاب می‌پردازد که آن را به پنج دوره تقسیم می‌کند 

دوره اول: از ابتدای تأسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ تا پایان سلطنت رضا خان در سال ۱۳۲۰ که دوره جنینی جنبش های دانشجویی ست در این دوره جنبش خاصی به چشم نمی‌خورد و تنها اعتراضی که در این دوره به چشم می‌خورد اعتراض به هزینه های هنگفت استقبال از ولیعهد در دانشگاه است 
در این دوره اکثر دانشجویان از طبقه مرفه جامعه بودند همچنین خفقان دوره رضاخانی باعث شده است که در این دوره گروه و جنبش دانشجویی خاصی شکل نگیرد.

 دوره دوم : از سال ۱۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲(کودتای ۲۸ مرداد ) 
در این دوره سه نوع جنبش برقرار بودند 
۱- با رویکرد مارکسیستی 
که به حزب توده وابستگی داشتند
۲-با رویکرد ناسیونالیستی لیبرالیستی 
که به جبهه ملی وابستگی داشتند 
۳-با رویکرد اسلامی 
که ارتباط مستقیمی با روحانیت شیعه نداشتند و تحت تاثیر گرایشات علم زده و التقاطی بودند.

دوره سوم: از سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۱ (وقایع منتهی به ۱۵ خرداد )
در این دوره که پس کودتای ۲۸ مرداد مرداد است رکود جنبش های دانشجویی را مشاهده می کنیم.

دوره چهارم:  از سال ۱۳۴۱ تا اوایل دهه ۵۰ 
در این دوره گروه های مختلفی ایجاد شدند از جمله نهضت آزادی و مجاهدین خلق و چریک های فدایی خلق 
گروه هایی مانند جبهه ملی و حزب توده به حاشیه رفتند .

دوره پنجم: از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۷ 
در این دوره تقابل اسلام فقاهتی و اسلام التقاطی شدت گرفت در این اتفاق حضور روحانیونی مثل شهیدان مطهری و بهشتی و مفتح در دانشگاه ها موثر بودند.

پیشینه و تاریخ ایجاد دانشگاه در جهان و ایران هم دلایل قابل توجهی دارد پیش از ایجاد دانشگاه تهران در ایران نظام آموزشی در دست روحانیت بود که در دوره هایی به علوم طبیعی نیز می‌پرداختند در سایر نقاط جهان هم تا حدودی این ویژگی وجود داشت اما ایجاد دانشگاه با مبانی فکری اومانیستی و ضدیت با دین و خرافه خواندن دین آغاز شد، به هدف تربیت نیروی کار برای سیستم بوروکراتیک و تکنوکراتیک که اهداف مدرنیستی رضاخان را تکمیل کنند.