به خاطر قیمت و حجم کمش خریدمش، توقع نداشتم شاهکار باشه و نبود.

        

          یه رمانک جمع و جور و جالب.فکر نمیکردم داستان اینطوری باشه و منو سورپرایز کرد.اولش چون با داستان یتیم شدن شروع میشه به نظرم اومد یه داستان غمگین قراره بخونم ولی اینطوری نبود.یه برش از زندگی دختر و پسری که آشفتگی و پوچی باعث میشه زندگیشون متحول بشه.نمیشه از رفتار شخصیت ها خرده گرفت چون با توجه به سن کم و تنهایی وشکستشون به نظرم این رفتار خیلی طبیعیه.اومدن دو نفر آدم غریبه برای من به مثال جایگزینی برای پدر و مادر از دست رفته این دو نوجوان بود.هرچقدر که میگذره این آشفتگی روانی بیشتر معلوم میشه.شروع کتاب برام خیلی جالب بود و مارو در طول داستان نگران شخصیت زن نمیکنه چون میدونیم که الان با چه شرایط داستان رو روایت میکنه.خلاصه که کتاب جالبی بود.لذت بردم
        

          یک رمانک لمپین
داستانی غرق در وصف خواهر و برادری...
داستان با غم از دست دادن اولیا آغاز می‌شود با افسردگی شدید پسر، دلسوز بودن دختر ، دوستانی سیاه سیره و ... به سر می‌رسد.
روبرتو بولانتیو با نوشتن داستانی کوتاه در سبک رئالیسم غمناک تاثیر از دست رفتن پدر و مادر در خانواده را به ترسیم می‌کشد،  برادری که عزت نفس خود را از دست می‌دهد و خواهری که برای حفاظت خود و برادرش دست به هر کاری می‌زند، خود را فراموش می‌کند و از روح و روان، زندگی و نفس خود می‌گذرد تا شاید بتواند لبخندی ایجاد کند.
داستان بولانیو دغدغه‌های یک خانم را نشان می‌دهد که در تنهای بزرگسالی و بلوغ گمشده است و برای نجات خود دست به هر عملی می‌زند، در این داستان قدرت و شهامت دختر خانواده به زیبایی به تصویر کشیده شده است.
با ورود دو فرد ناشناس به زندگیشان زندگی آنان تغییر عمیق‌تری می‌یابد و پایه‌های زندگی خواهر و برادر را تنها با خود مظلوم‌نگاری‌های خود به سستگی می‌گرایانند، بولانیو به زیبایی تاثیر دوستان را در مواقع افسردگی و غم به تصویر کشیده است که هر دوست چگونه با شخص و خانواده او برخورد می‌کند، بولانیو معنای خط مشی‌های زندگی را به خواننده می‌آموزد که هر شخص باید جایگاه خود را حفظ کند.
عجیب اینجاست که این داستان از آخرین داستان‌اای روبرتو بولانیو است!
        

          همونی که باید باشه.
لذت خوندن کتابهای روبرتو
حس غرق شدن توی کتاب رو خواهید داشت 
        

          خوانده شده در روزهای قرنطینه. یک داستان معمولی.
        

          این کتاب میگوید: "پابه‌پای درد من بیا، دردی که من به آن عادت کرده بودم و از آن گذشتم" (البته که این جمله در متن کتاب نیست، محتوای آن است).
به شدت خوب و روان است و ترغیبتان می‌کند به نوشتن.