تازه دکترا قبول شده بودم. یک‌بار که صحبت می‌کردیم، بهش گفتم: «مصطفی تو نمی‌خوای درسِت رو ادامه بدی؟» گفت: «موقعیتش برام هست، خود سازمان هم بورسیه می‌کنه ما رو، ولی داداش، ما با همین لیسانس‌مون خیلی کارا می‌تونیم بکنیم.»

بهش گفته بودند اخراجش می‌کنند. عصبانی بود، از پشت صندلی بلند شد، آستین‌هایش را بالا زد، داد زد:«من رو می‌ترسونید؟ به این دست‌ها نگاه کنید. من لای پر قو بزرگ نشده‌ام. من پای رکاب مینی بوس بابام بزرگ شده‌ام!»