خیلی وقت بود رمان نخوانده بودم.  حتی نتوانسته بودم کتابی را که دستم می‌گیرم تمام کنم و امروز اتفاق حیرت آوری افتاد.  همچنانکه در خانه نامرتبم نشسته بودم و سعی می‌کردم منظره ناخوشایند سینک ظرفشویی پر از ظرف ‌های نشسته با پشه‌های اطرافش را از ذهنم دور کنم کنار ننوی آبتین در حالی که از خستگی سرم چرخ می‌خورد دراز کشیدم.  امیدوار نبودم که چرت ظهرگاهی‌اش به درازا بکشد و منتظر بودم هر لحظه ننویی که در آن خوابش برده تکان های شدیدی بخورد و آبتین در حالی که از گرسنگی نق نق می‌کند بیدار شود.  هر بار که خطوط هیجان انگیز رمان من را در خود غرق می‌کرد نگران بیدار شدن آبتین می‌شدم ولی این اتفاق نیفتاد.  در کمال ناباوری با یک خواب طولانی در بعدازظهر به مادرش یک حال حسابی داد.  تازه برگشتم و قسمت‌هایی از تنم را که در گذشته از کلمه ساخته شده بود لمس کردم.  با شخصیت داستان یکی شدم.  با او دوباره زایمان کردم،  مادر شدم و گاهی اینقدر احساسات مادرانه یقه‌ام را در حین خواندن می‌گرفت که می‌خواستم بلند شوم آبتین را توی بغلم سفت بچسبانم و از اینکه تنش گرم است و سیر است از خوشی گریه کنم.  این کاری است که فقط ادبیات می‌تواند با ما بکند اینکه بیندیشی تا چه اندازه خوشبختی و بدانی که اگر از شدت رنج داشتی سکته می‌کردی می‌توانی کتاب را ببندی و برگردی سراغ ظرف‌ها. ادبیات رنج است اگر نه واقعی لمس واقعیت رنج آدمی است  که تازه بعد از بستن کتاب یادش بیاید چقدر خوشبخت است.  چیزی که جای دیگری احساسش نکرده‌ام.  در ویدئوهای بلاگرهای زن اینستاگرامی که می‌خواهند مادر بودن را یاد بقیه بدهند اینقدر زرق و برق و فضای تمیز وجود دارد که ناخودآگاه حس می‌کنی مادر بدی هستی.  توی سینما و فیلم‌هایی که می‌بینیم دهان زنان را مگر وقت غرغر کردن و ناز و اداهای عاشقانه بسته‌اند و آن روی تاب آور زن.  آن روی رنج کشیده‌اش را که از توالد و کار خانه خسته شده همیشه در پستو قایم کرده‌اند.  زنها حتی در حضور دیگرانی نزدیک به خودشان هم از عمق مساله مادر شدن.  درد و رنج بارداری و زایمان چیزی نمی‌گویند.  سر و ته قضیه را با «وای خیلی بد بود» هم می‌آورند ولی اینجا توی این کتاب تو می‌توانستی یک زن برهنه را ببینی که حتی با تو حرف هم نمی‌زند که دچار شرم شنونده بودن شوی با خودش نجوا می‌کند.  درد می‌کشد،  عاشق می‌شود،  نگران می‌شود بچه هایش به او دور و نزدیک می‌شوند و تو می‌بینی‌اش.  این اگر نه جادوی ادبیات پس چیست! 
با تشکر از آبتین و خواب طولانی عصرگاهی‌اش. 

        

          { اما آدم‌ها وقتی می‌بینند که تو از پس کارهایی که خودشان درش مهارت دارند برنمی‌آیی، تعجب می‌کنند. }


یک مانیفست کامل از فمینیسم انگلیسی.
داستان، در دورهٔ رکود اقتصادی اروپا پیش می‌رود. شخصیت اصلی، زنی جوان است که شوهرش نقاشی نابخرد، خودخواه، بی‌مسئولیت و در نهایت خائن است. هر چیز بیشتری بخواهم بنویسم، به افشای داستان نزدیک می‌شوم.
قلم نویسنده بی‌نهایت روان و ساده است. خوش‌خوان و به شدت مأیوس‌کننده. حتما مناسب بانوان باردار، یا بانوانی که بعداً میخواهند بچه‌دار شوند نیست. حال مرا که بسیار گرفت. 
و در نهایت، غایت یک فمینیسم انگلیسی چیست؟ اینکه یک مرد پولدار پیدا شود و برایش زندگی مرفهی دست‌وپا کند. استقلال زن؟ رهایی زن؟ آزادی زن؟ شغل زن؟ طبعا هیچ :)


و البته چه اسم لعنتیِ محشری...
        

          برای خوندن این کتاب خیلی ذوق داشتم به خصوص که اسم عجیب و خلاقانه‌اش خیلی دلم رو برده بود، اما اولین و مهم‌ترین مشکلی که در خوندن کتاب براتون پیش میاد لحن عامیانه و نویسندگی غیر حرفه‌ایش خواهد بود. در واقع این کتاب یک دفترچه خاطراته بیش‌تر تا رمان.
زنی که در دوران رکود اقتصادی بزرگ انگلستان از روی بچگی و ناپختگی با پسری جوان، بی‌عاطفه و بی‌مسئولیت ازدواج می‌کنه و خیلی زود در اثر فقر شدید جامعه و رفتارهای غیرعاقلانه شوهر و خانواده همسرش زندگی بسیار تلخ و شرایط بسیار برای او سخت می‌شه. به نظرم مهم‌ترین عناصر داستانی این کتاب، بی‌پرده و عریان بودن خشونت فقر و جنسیت‌زدگی دوران روایت داستان و تلخی گزنده تجربه یک زن بی‌پناه در میان این دردها برای خواننده است.
        

          وقتی دخترم کتاب رو بهم داد که بخونم گفت یه کتاب ساده و روزمره‌ازونا که فقط برای پر کردن وقتایی  هست که توی مطب دکتر یا تاکسی هستی.
دقیقا همینطور بود.
ساده و سرراست.
پیچ و تعلیقی نداشت.
        

          خیلی وقت بود خواندن یک کتاب اینقدر خوش نگذشته بود. بیشتر این کتاب را با روشنک خوندم و بیشتر کیف داد.
        

          چقدر داستان خوب و سرراستی بود. در کمتر از یک روز خواندمش.
داستان ازدواج و زندگی مشترک دختر و پسری هنرمند و ۲۱ ساله در دهه‌ی ۱۹۳۰. زندگی این دو جوان با مخالفت خانواده‌ی پسر شروع می‌شود و در فقر ادامه پیدا می‌کند. پسر فقط به کار هنری‌اش فکر می‌کند نه مسئولیت خانواده و دختر مسئول همه‌چیز است: غذا، اجاره خانه، کارهای خانه و سرکار رفتن و حتی بچه‌دار نشدن! 
هر بار دختر باردار می‌شود همسرش و خانواده‌ی همسر او را سرزنش می‌کنند، انگار بچه‌دار شدن و نشدن هم چیزی است که می‌شود به تنهایی از آن مراقبت کرد!
دختر با سادگی‌اش زندگی‌شان را برایمان تعریف می‌کند، خودش را بخاطر باردار شدن سرزنش می‌کند، به گناهانش اعتراف می‌کند و از زمان‌های کوتاهی که کمی وضع مالی‌شان بهتر بوده لذت می‌برد.


من کتاب را به هوای جستار خریدم و اصلا دقت نکردم که نوشته ادبیات داستانی، اما از رمان کوتاهی که خواندم خیلی لذت بردم.