پشه ای در استکان آمد فرود تا بنوشد آنچه واپس مانده بود کودکی از شیطنت بازی کنان بست با دستش دهان استکان پشه دیگر طعمه اش را لب نزد  جست تا از دام کودک وارهد خشک لب می گشت، حیران، راه جو  زیر و بالا، بسته هرسو، راه او روزنی می جست در دیوار و در تا به آزادی رسد بار دگر هرچه بر جهد و تکاپو می فزود  راه بیرون رفتن از چاهش نبود آنقدر کوبید بر دیوار سر تا فروافتاد خونین بال و پر جان گرامی بود و آن نعمت لذیذ لیک آزادی گرامی تر، عزیز

من یقین دارم که برگ ، کاین چنین خود را رها کرده ست ، در آغوش باد ؛ فارغ است از یاد مرگ ! لاجرم چندان که در تشویش ازین بیداد نیست؛ پای تا سر ، زندگی ست! آدمی هم مثل برگ ، می تواند زیست بی تشویش مرگ ، گر ندارد همچو او ، آغوش ِ مهرِ باد را ؛ می تواند یافت ، لطفِ : « هر چه باداباد » را !

ز شور عشق ، ندانم کجا فرار کنم ! چگونه چارهٔ این جانِ بیقرار کنم. بسان بوتهٔ آتش گرفته ام،در باد، کجا توانم این شعله را مهار کنم؟ رسیده کار به آنجا که اشتیاقم را برای مردم کوی و گذر هوار کنم. چنین که عشق توام می کشد به شیدایی، شگفت نیست که فریادِ یار ،یار کنم! گرانبها تر ، از لحظه های هستی خویش ، بگو چه دارم تا در رهت نثار کنم ؟ هزار کار در اندیشه پیش رو دارم ، تو می رباییم از خود ، بگو چکار کنم ؟! شبانگهان که در افتم میان بستر خویش که خواب را مگر از مهر غمگسار کنم تو باز بر سر بالین من گشایی بال  که تو باشم و با خواب ، کارزار کنم ! خیال پشت خیال آید از کرانهٔ دور ، از این تلاطمِ رنگین ، چرا کنار کنم؟ تو را ربایم از آن غرفه با کمند بلند به پشت اسب سفید پریزاد خود سوار کنم ! چه تیغ ها که فرو بارد از هوا به سرم ز خون خویش همه راه را نگار کنم ! تو را که دارم‌، از دشمنان نیندیشم تو را که دارم ،یک دست را هزار کنم ! تو را که دارم ،نیروی صد جوان یابم تو را که دارم ،پاییز را بهار کنم ! به هر طرف که گذرم از نسیم چهرهٔ تو همه زمین و زمان را شکوفه زار کنم تو را به سینه فشارم ، که اوج پیروزی ست چه ناز ها که به گردون ، به کردگار کنم !... سحر ، دوباره در افتم به چاه حسرتِ خویش. نظر به بام تو از ژرفِ این حصار کنم من آفتاب پرستم ، ولی نمی دانم چگونه باید خورشید را شکار کنم ! به صبح خنده ات آویزم ، ای امید محال مگر تلافی شب های انتظار کنم !