فرهنگ به چه کار آید؟ / به روایت مدرسه‌ی دوباتن/ ترجمه‌ی رضا بهرامی/ نشر کرگدن

چه قدر این کتاب شیرین و دوست داشتنی بود. انگار وارد یک نمایشگاه آثار هنری شدم و یک تور لیدر خوش صحبت باسواد شروع کرد به گفتن و تحلیل کردن از آثار مختلف هنری این نمایشگاه واسه من. رمان‌ها، نقاشی، فیلم، موسیقی، کارت پستال و .... تو این تحلیل‌ها، هم چیز جدیدی یاد گرفتم، هم مسائلی که می‌دونستم رو باعث شد بهتر بهش نگاه کنم و یه جورایی بهم می‌گفت چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید. در واقع کتاب به ما از ارزش هنر و آثار هنری و تاثیرشون بر ما و زندگی میگه. 

من نیاز داشتم این کتاب حجیم‌تر می‌بود.. 86 صفحه برای این موضوع بسیارررررر کم بود و تنها دلیلی که به کتاب 4 میدم و نه 5 همین مساله است!
        

          این کتاب مجموعه‌ای از تأملات در باب معنای " فرهنگ" و کاربردهای اون در زندگی فردی و اجتماعی ماست.
کتاب با زبانی شاعرانه از تجربیات زیسته انسان ها با فرهنگ مثل موسیقی، کتاب، نقاشی و ... میگه و ما رو به تأمل وامی‌داره که فرهنگ واقعا به چه کار ما میاد؟ و اگه نبود چطور زندگی میکردیم؟ و چطور متوجه نشدیم فرهنگ با تار و پود زندگی ما پیوند خورده؟ و اصلا اگه فرهنگ نبود چطور تنهایی رو تاب می‌آوردیم.

در فصل اول، نویسنده‌های کتاب تاکید می‌کنند که آثار فرهنگی، مانند رمان‌ها، نقاشی‌ها و موسیقی، تنها برای بحث‌های تخصصی و آکادمیک نیستن.  بلکه این آثار می‌توانند به ما کمک کنن تا با رنج‌ها و مشکلات زندگی بهتر کنار بیایم و احساس کنیم که در این تجربیات تنها نیستیم.  فرهنگ از طریق ایجاد ارتباط عاطفی و همدلی، ما را به دیگران نزدیک‌تر می‌کنه و به ما یادآوری می‌کند که دیگران نیز احساسات و تجربیات مشابهی داشتن.

فصل اول و سوم رو از همه بیشتر دوست داشتم. و توصیه میکنم قبل خوندن فصل اول این کتاب، فلسفه تنهایی رو بخونید. منو خیلی یاد فلسفه‌ی تنهایی انداخت فصل اولش و بنظر ترکیب خوبی میاد.

این کتاب عیدی مامان بود و خیلی چسبید. یکی از بهترین کتاب‌هایی که کادو گرفتم. واقعا باعث شد لحظاتی خودم رو در کتاب گم کنن.

کتاب قسمت های مهم و زیبای زیادی داره که منو به وجد آورد ولی تنبل تر از اونم که براتون اینجا بذارمشون :) پس به خودتون لطف کنید و حتما این کتاب رو بخونید♡
        

          به نام او

عنوان بسیار ترغیب‌کننده بود ولی کتاب آنچنان که باید پاسخی به این سوال کلی و مهم نداده است. سرفصل‌هایی را برشمرده بود که می‌شد هم از آنها کاست و هم به آنها افزود. عنوان‌هایی همچون: مصاحبت، امید، تعادل، شفقت، معرفت، ترغیب، قدردانی، دورنما.
حتی مولف یا مولفان (من نمی‌دانم که این سری کتابهای مدرسه دوباتن را خود دوباتن نوشته یا دیگرانی تحت نظر این آموزشگاه؟ یا اینکه متن سخنرانی است یا متن مکتوب؟) حتی تعریفی سردستی از «فرهنگ» ارائه نمی‌دهند.
به‌هررو کتاب خواندنیی بود نکات تازه و جالبی داشت به‌خصوص در فصل «معرفت».
اگر می خواهید در جریان یک گپ و گفت خودمانی درباره فرهنگ، هنر و ادبیات قرار بگیرید این کتاب کوتاه و خوشخوان را از بخوانید. خواندنش بیش از یک نصف روز شما را به خود اختصاص نمی‌دهد.